Into the Modern

The term “Impressionist” was first coined to describe artists whose loose, sketchy brushwork and choice of everyday subjects made their work substantially different from other art of the time. Beginning in  1874 in Paris, these artists—including Claude Monet, Pierre-Auguste Renoir, Edgar Degas, Berthe Morisot, Paul Cézanne, Camille Pissarro, Alfred Sisley and others—started to organise their own independent group exhibitions. Many of them painted en plein air (French for “in the open air”), and their fluid brushwork and bright colour palettes focused on the effects of light in the landscape. 

Over time, the picturesque works of the Impressionist artists have become iconic. Yet Impressionism conveys more than just visual beauty. The movement arose at a time of dramatic change in the second ~731 half of the 19th century. With their radical approach to painting their daily surroundings, Impressionist works bear witness to new experiences of urbanisation, industrialisation and the transformation of labour, land and social relations. Through them, we can glimpse the beginnings of a modernity in which we still live.

Into the Modern: Impressionism from the Museum of Fine Arts, Boston presents the key artists and concerns of French Impressionism. The exhibition spans seven sections: Seeking the Open Air, Plein Air Impressionism, Labour and Leisure on the Water, Shared Ambitions, Modern Encounters, Reimagining the Commonplace and Monet—Moment and Memory. Throughout, Impressionism’s visual innovation is interwoven with aspects of the modernity that these artists witnessed and represented.

《现代之启：波士顿美术馆印象派艺术珍藏》

“印象派”一词最初用于描述那些以松散、草稿式的笔触和日常题材创作的艺术家，其作品与当时其他艺术形式截然不同。自1874年在巴黎起步，包括克劳德·莫奈、皮埃尔-奥古斯特·雷诺阿、埃德加·德加、贝尔特·莫里索、保罗·塞尚、卡米耶·毕沙罗、阿尔弗雷德·西斯莱等艺术家们开始组织独立的团体展览。他们多在户外写生，以流畅笔触和明快色调捕捉自然光影变幻。

随着时间推移，印象派艺术家们如诗如画的作品已成为经典象征。然而印象主义传递的远不止视觉之美。这一艺术运动诞生于19世纪下半叶剧变的时代。印象派画家以革新手法描绘日常环境，在其创作中体现了城市化、工业化进程中劳动形态、土地关系与社会结构的巨变。透过这些画作，我们得以窥见现代性的萌——一个我们至今仍身处其中的世界。

《现代之启：波士顿美术馆印象派艺术珍藏》艺术展呈现了法国印象派的核心艺术家及其创作主题。展览分为七个单元：在自然中作画、户外写生印象派、水上日常：劳作与休闲、共同的抱负、现代邂逅、平凡中的新想象以及莫奈的世界：一瞬一记。贯穿始终的是，印象派的视觉革新与这些艺术家所见证并呈现的现代性特征相互交织。

Ke Arah Moden: Impresionisme dari Museum Seni Halus, Boston

Istilah "Impresionis" mula-mula dicipta untuk menggambarkan artis yang sapuan berusnya yang longgar dan bersahaja serta pilihan subjek harian menjadikan karya mereka jauh berbeza daripada seni lain pada masa itu. Bermula pada tahun 1874 di Paris, artis-artis ini—termasuk Claude Monet, Pierre-Auguste Renoir, Edgar Degas, Berthe Morisot, Paul Cézanne, Camille Pissarro, Alfred Sisley dan lain-lain—mula menganjurkan pameran kumpulan bebas mereka sendiri. Ramai daripada mereka melukis en plein air (Frasa Perancis yang bermaksud "di udara terbuka"), dan sapuan berus yang cair dan palet warna yang cerah memberi tumpuan kepada kesan cahaya dalam landskap.

Lama kelamaan, karya-karya indah seniman Impresionis telah menjadi ikonik. Namun Impresionisme menyampaikan lebih daripada sekadar keindahan visual. Gerakan ini timbul pada masa perubahan dramatik pada separuh kedua abad ke-19. Dengan pendekatan radikal mereka untuk melukis persekitaran harian mereka, karya Impresionis menjadi saksi kepada pengalaman baharu pembandaran, perindustrian dan transformasi tenaga kerja, tanah dan hubungan sosial. Melalui mereka, kita dapat melihat permulaan era moden yang kita alami dalam hidup kini.

Ke Arah Moden: Impresionisme dari Museum Seni Halus, Boston mempersembahkan seniman-seniman utama dan kepentingan utama Impresionisme Perancis. Pameran ini merangkumi tujuh bahagian: Mencari Udara Terbuka, Impressionisme Plein Air, Kerja dan Santai di Atas Air, Cita-cita Bersama, Pertemuan Moden, Membayangkan Semula Perkara Biasa dan Monet: Detik dan Memori. Sepanjang pameran ini, inovasi visual Impresionisme terjalin dengan aspek kemodenan yang disaksikan dan diwakili oleh para seniman ini.

நவீனத்தின் பயணம்: பாஸ்டன் கலை அருங்காட்சியகத்திலிருந்து இம்ப்ரஷனிசம்

தளர்வான, திட்டத் தூரிகை வேலைப்பாடு மற்றும் அன்றாடத் தலைப்புப்பொருள்களைத் தேர்ந்தெடுப்பது ஆகியவை மூலம் அந்தக் காலத்தின் பிற ஓவியங்களிலிருந்து கணிசமாக வேறுபட்டிருந்த படைப்புகளை வரைந்த ஓவியர்களைக் குறிக்க "இம்ப்ரெஷனிஸ்ட்" (உணர்வுப்பதிவுவாதி) என்ற சொல் முதன்முதலில் உருவாக்கப்பட்டது. 1874 ஆம் ஆண்டு பாரிஸில் தொடங்கி, குளோட் மொனே (Claude Monet), பியர்-ஆகஸ்டே ரெனோயர் (Pierre-Auguste Renoir), எட்கர் டெகாஸ் (Edgar Degas), பெர்த்தே மோரிசோட் (Berthe Morisot), பவுல் செசேன் (Paul Cézanne), காமில் பிஸ்ஸாரோ (Camille Pissarro), ஆல்ஃபிரட் சிஸ்லி (Alfred Sisley) மற்றும் பலர் உள்ளிட்ட இவ்வோவியர்கள் சொந்தமாகத் தமது சார்பிலாக் குழுக் கண்காட்சிகளை ஏற்பாடு செய்யத் தொடங்கினர். அவர்களில் பலர் திறந்தவெளியில் வரைந்தனர், மேலும், அவர்களின் நீர்மத் தூரிகை வேலைப்பாடுகள் மற்றும் ஒளிர்வான வண்ணத் தட்டகங்கள் நிலப்பரப்பிலுள்ள ஒளியின் விளைவுகளை மையமாகக் கொண்டிருந்தன.

காலப்போக்கில், உணர்வுப்பதிவுவாத ஓவியர்களின் அழகிய படைப்புகள் அடையாளச் சின்னங்களாகிவிட்டன. இருப்பினும் உணர்வுப்பதிவுவாதம் வெறும் காட்சி அழகை விட அதிகமாக வெளிப்படுத்துகிறது. இவ்வியக்கம் 19 ஆம் நூற்றாண்டின் இரண்டாம் பாதியில் வியத்தகு மாற்றத்தின் போது எழுந்தது. தங்கள் அன்றாடச் சூழலை வரைவதற்கான அவர்களின் தீவிர அணுகுமுறையுடன், உணர்வுப்பதிவுவாதப் படைப்புகள் நகரமயமாக்கல், தொழில்மயமாக்கல் மற்றும் உழைப்பு, நிலம் மற்றும் சமூக உறவுகளின் மாற்றம் ஆகியவற்றின் புதிய அனுபவங்களுக்குச் சாட்சியமளிக்கின்றன. அவற்றின் மூலம், நாம் தற்போது வாழ்ந்துகொண்டிருக்கும் புதுப்பாணி வாழ்க்கையின் தொடக்கத்தைப் பார்க்கலாம்.

நவீனத்தின் பயணம்: பாஸ்டன் கலை அருங்காட்சியகத்திலிருந்து உணர்வுப்பதிவுவாதம் என்ற தலைப்பு பிரெஞ்சு உணர்வுப்பதிவுவாதத்தின் முக்கிய ஓவியர்களையும் அவர்களின் கவலைகளை முன்வைக்கிறது. இக்கண்காட்சி ஏழு பிரிவுகளைக் கொண்டுள்ளது: திறந்தவெளியை நாடுதல், திறந்தவெளி உணர்வுப்பதிவுவாதம், நீரின் மேல் உழைப்பும் ஓய்வும், பொதுவான இலக்குகள், நவீன எதிர்கொள்ளல்கள், பொதுவிடத்தை மறுகற்பனை செய்தல் மற்றும் மொனே—அமயமும் நினைவும் ஆகியன அவை. கண்காட்சி முழுவதும், உணர்வுப்பதிவுவாதத்தின் காட்சிப் புதுமை, இவ்வோவியர்கள் கண்டதும் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தியதுமான நவீனத்துவத்தின் அம்சங்களுடன் பின்னிப்பிணைந்துள்ளது.

Seeking the Open Air

While the natural world has long provided inspiration to artists, in mid-19th-century France, a new movement in landscape painting emerged. Centred around the village of Barbizon near the forest of Fontainebleau, these artists sought the rustic beauty and quiet reverence of unassuming countryside views. Landscape became the main subject of their work. They embraced painting outdoors to create nuanced and atmospheric, yet naturalistic depictions of the forest and farmlands. This paved the way for the plein air painting of the Impressionists a generation later.

Rural and forested landscapes were also changing extensively at this time. The railways and roads that allowed artists to travel easily to these regions altered their unspoilt beauty, as did logging and industrialisation. Artists lamented these changes. Théodore Rousseau, a leader among the Barbizon School of painters, was also an early proponent of conservation. He petitioned the government to earmark the Fontainebleau forest as a national preserve. Other artists, like Eugène Boudin and Johan Jongkind, who worked on the coast, similarly cultivated a deep devotion to their chosen subjects, producing views of harbours and waterways in an endless array of variations.

在自然中作画

自然世界自古以来便是艺术创作的灵感源泉，而19世纪中叶的法国，风景画领域涌现出全新的艺术思潮。一群艺术家以枫丹白露森林附近的巴尔比松村为中心，力求捕捉质朴乡村景致中蕴含的原始之美与静谧崇高感，并把风景作为他们创作的核心主题。他们热衷于户外写生，以细腻而富有氛围感的笔触，采用自然主义风格描绘森林与农田。这一取向为日后印象派的户外写生绘画奠定了基础。

与此同时，乡村与森林景观也正经历着剧烈变化，尤其是铁路与公路的修建。这些让艺术家们得以便捷地抵达自然景区的基础设施，却也改变了大自然的原始风貌；伐木业与工业化同样造成了破坏。艺术家们对这些变化深感惋惜。巴比松画派领军人物泰奥多尔·卢梭就是早期环保的倡导者之一。他曾向政府请愿，呼吁将枫丹白露森林划为国家保护区。与此同时，活跃于海岸地区的艺术家，如欧仁·布丹和约翰·琼金德，则以千变万化的笔触描绘港口与水道风光，传达他们对自然景观的深切热爱。

Mencari Udara Terbuka

Alam semula jadi telah sekian lama memberikan inspirasi kepada para seniman, dan pada pertengahan abad ke-19 Perancis, satu gerakan baharu dalam lukisan landskap pun timbul. Berpusat di sekitar perkampungan Barbizon berhampiran hutan Fontainebleau, para seniman ini mencari keindahan desa dan penghayatan tenang terhadap pemandangan desa yang sederhana. Landskap menjadi subjek utama karya mereka. Mereka memilih untuk melukis di luar studio bagi menghasilkan gambaran hutan dan tanah ladang yang bernuansa, penuh suasana, namun tetap naturalistik. Ini membuka jalan kepada amalan melukis di luar studio (plein air) yang kemudian dipelopori oleh golongan Impresionis satu generasi kemudian.

Landskap desa dan hutan juga berubah secara meluas pada masa ini. Landasan kereta api dan jalan raya yang membolehkan para seniman untuk melakukan perjalanan dengan mudah ke kawasan ini telah mengubah keindahan aslinya, begitu juga dengan pembalakan dan perindustrian. Para seniman meratapi perubahan ini. Théodore Rousseau, seorang pemimpin di Sekolah Barbizon untuk pelukis, juga merupakan penyokong awal pemuliharaan. Beliau memohon kerajaan untuk memperuntukkan Hutan Fontainebleau sebagai kawasan hutan rizab negara. Para seniman lain, seperti Eugène Boudin dan Johan Jongkind, yang berkarya di pantai, juga memupuk kesetiaan yang mendalam kepada subjek pilihan mereka, menghasilkan pemandangan pelabuhan dan laluan air dalam pelbagai variasi yang tidak berkesudahan.

திறந்தவெளியை நாடுதல்

இயற்கையுலகம் நீண்ட காலமாக ஓவியர்களுக்கு உந்துதலை அளித்து வந்தாலும், 19 ஆம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் பிரான்சில், இயற்கைக் காட்சி ஓவியத்தில் ஒரு புதிய இயக்கம் உருவானது. "ஃபோன்டைன்ப்ளூ" (Fontainebleau) காட்டிற்கு அருகிலுள்ள பார்பிசன் (Barbizon) கிராமத்தை நடுவமாகக் கொண்ட இவ்வோவியர்கள், கிராமப்புற அழகையும், பகட்டில்லாக் கிராமப்புறக் காட்சிகளில் நிலவிய அமைதியையும் நாடிச்சென்றனர். இயற்கைக் காட்சி அவர்களின் படைப்புகளின் முக்கியக் கருப்பொருளாக மாறியது. காடு மற்றும் வேளாண் நிலங்களின் நுணுக்கங்களையும் சுற்றுச்சூழல்களையும் கொண்டிருக்கிறதும், அதே நேரத்தில் இயற்கையாக அமைந்ததுமான சித்தரிப்புகளை உருவாக்க அவர்கள் வெளிப்புறங்களில் ஓவியங்கள் வரைவதைப் பாணியாக்கிக் கொண்டனர். இஃது ஒரு தலைமுறைக்குப் பிறகு உணர்வுப்பதிவுவாதிகளின் "பிளெய்ன் ஏர்" எனும் வெளிப்புற ஓவியத்திற்கு வழி வகுத்தது.

கிராமப்புறப் பகுதிகளும் காடுகள் நிறைந்த நிலப்பரப்புகளும் இந்நேரத்தில் பெருமளவில் மாறிக்கொண்டிருந்தன. ஓவியர்கள் இப்பகுதிகளுக்கு எளிதாக பயணிக்க உதவிய இரயில் பாதைகளும் சாலைகளும் அதற்குக் காரணம். அவற்றுடன் சேர்ந்து மரம் வெட்டுதல் தொழிலும் தொழிற்சாலைமயமாக்கலும் அந்நிலப்பரப்புகளின் கெடுக்கப்படாத அழகை மாற்றியமைத்தன, ஓவியர்கள் அம்மாற்றங்களுக்காக மிகவும் வருந்தினர். பார்பிசன் (Barbizon) ஓவியப் பள்ளியின் தலைவரான தியோடர் ரூசோ (Théodore Rousseau) பழமை பாதுகாக்கப்படலுக்குத் தொடக்கக்காலத்திலேயே ஆதரவாளராக இருந்தார். "ஃபோன்டைன்ப்ளூ" காட்டை ஒரு தேசியப் பாதுகாக்கப்பட்ட பகுதியாக ஒதுக்குமாறு அவர் அரசாங்கத்திடம் கோரிக்கை வைத்தார். கடற்கரைப்பகுதியில் பணியாற்றிய "யூஜின் பௌடின்" (Eugène Boudin) மற்றும் "ஜோஹன் ஜாங்கைண்ட்" (Johan Jongkind) போன்ற பிற ஓவியர்களும் இதேபோல் தாங்கள் தேர்ந்தெடுத்த தலைப்புப்பொருள்களில் ஆழ்ந்த ஈடுபாட்டை வளர்த்துக் கொண்டனர், துறைமுகங்கள் மற்றும் நீர்வழிகளின் காட்சிகளை வெவ்வேறு முடிவில்லா மாறுபாடுகளுடன் உருவாக்கினர்.

Plein Air Impressionism

The artists now known as the Impressionists first exhibited together  in April 1874. Artworks that they completed around this time appear  in this section of the exhibition. While each artist developed their own stylistic approach, a hallmark is their emphasis on plein air (French for “open air”) painting. This informed their bright colour palettes,  sketchy brushwork and attention to light and atmospheric effects.

The group ultimately held eight exhibitions, with the last in 1886.  These were distinct from the annual government-sponsored  Paris Salon, which was traditionally the foremost exhibition for both emerging artists and those well-established in their careers. Religious, mythological and historical subjects were of primary significance at the Salon. However, the Impressionists championed unidealised depictions of everyday modern life. Some of the public who attended the Impressionists’ first 1874 exhibition ridiculed the paintings for their unfinished quality, whereas others warmed to these new visions of  the modern world. Critic Jules-Antoine Castagnary commented:  “They are impressionists in the sense that they render not a landscape, but the sensation produced by a landscape.” It would take longer for the Impressionists to make a lasting mark in the Paris art world. Despite  the profusion of press coverage, only about 3,500 people saw their 1874 exhibition, compared with the 400,000 who visited the Salon that spring.

户外写生印象派

1874年4月，如今被称为印象派的艺术家们首次联合举办展览。本展区展出了他们在这一时期完成的艺术作品。尽管每位艺术家都形成了各自独特的风格，但他们的共同特征在于强调户外写生（法语plein air，意为“露天”）。这种创作让他们的作品呈现出明亮的色彩、简练的笔触，以及对光线与空气流动的敏锐捕捉。

这群艺术家最终举办了八次联展，最终于1886年落幕。这些展览与官方主办的年度巴黎沙龙展不同。沙龙展长期占据主导地位，历来是新兴艺术家与成名大师最重要的舞台，且以宗教、神话和历史题材为主导。相对的，印象派则倡导对现代日常生活进行非理想化的描绘。1874年印象派首次展览中，部分观众嘲笑画作未完成的笔触，而另一些人则对这些现代世界的全新视角产生共鸣。评论家朱尔斯-安托万·卡斯塔尼亚里指出：“他们之所以被称为印象派，在于他们呈现的不是风景本身，而是风景所引发的感官体验。” 不过，印象派要在巴黎艺术界真正站稳脚跟，并不是一蹴而就的。尽管媒体报道铺天盖地，1874年展览的观众仅约3500人，相比之下，同年春季沙龙展览的参观者却达40万人之众。

Impressionisme Plein Air

Para seniman yang kini dikenali sebagai golongan Impresionis mula berpameran bersama pada April 1874. Karya seni yang mereka siapkan sekitar waktu ini dipaparkan dalam bahagian pameran ini. Walaupun setiap seniman mengembangkan pendekatan gaya mereka sendiri, ciri khas mereka ialah penekanan mereka pada lukisan plein air (yang bermaksud "udara terbuka" dalam bahasa Perancis). Ini mempengaruhi palet warna mereka yang cerah, sapuan berus yang ringkas dan tumpuan kepada kesan cahaya dan suasana.

Kumpulan itu akhirnya mengadakan lapan pameran, dengan yang terakhir pada tahun 1886. Pameran-pameran ini berbeza daripada Salon Paris tahunan yang ditaja kerajaan, yang secara tradisinya merupakan pameran utama untuk kedua-dua artis baru muncul dan mereka yang sudah mantap dalam kerjaya mereka. Subjek keagamaan, mitologi dan sejarah adalah kepentingan utama di Salon. Golongan Impresionis, bagaimanapun, memperjuangkan gambaran yang tidak ideal dengan kehidupan moden setiap hari. Sebahagian daripada orang awam yang menghadiri pameran pertama Impresionis pada tahun 1874 mencemuh lukisan-lukisan itu kerana dianggap tidak siap, manakala yang lain pula tertarik dengan dengan visi baharu dunia moden ini. Pengkritik Jules-Antoine Castagnary mengulas: "Mereka adalah Impresionis dalam erti kata bahawa mereka bukan melukis landskap, tetapi sensasi yang dihasilkan oleh landskap." Ia akan mengambil masa yang lebih lama untuk golongan Impresionis untuk meninggalkan kesan yang berkekalan dalam dunia seni Paris. Walaupun terdapat banyak liputan akhbar, hanya kira-kira 3,500 orang yang melihat pameran mereka pada tahun 1874, berbanding dengan 400,000 yang mengunjungi Salon pada musim bunga itu.

திறந்தவெளி உணர்வுப்பதிவுவாதம்

தற்போது உணர்வுப்பதிவுவாதிகள் என்று அழைக்கப்படும் ஓவியர்கள் முதன்முதலில் ஏப்ரல் 1874-இல் தமது படைப்புகளை ஒன்றாகக் காட்சிப்படுத்தினர். அந்நேரத்தில் அவர்கள் படைத்த கலைப்படைப்புகள் கண்காட்சியின் இப்பகுதியில் தோன்றுகின்றன. ஒவ்வோர் ஓவியரும் அவரவர் சொந்தப் பாணியிலான அணுகுமுறையை வளர்த்துக் கொண்டாலும், ஒரு தனிச்சிறப்பு என்னவென்றால், 'பிளெய்ன் ஏர்' (பிரெஞ்சு மொழியில் "திறந்த காற்றுவெளி" என்று பொருள்) எனப்படும் திறந்தவெளி ஓவியத்தில் அவர்கள் காட்டிய முக்கியத்துவம் ஆகும். அவர்களின் ஒளிர்வுமிகுந்த வண்ணத் தட்டகங்கள், வரைவுத்திட்டத் தூரிகை வேலைப்பாடு ஆகியவற்றுடன் ஒளி மற்றும் சுற்றுச்சூழல் விளைவுகளில் கவனம் செலுத்தியதை அது வெளிக்காட்டுகிறது.

அக்குழு இறுதியில் எட்டுக் கண்காட்சிகளை நடத்தியது, கடைசிக் கண்காட்சி 1886-இல் நடந்தது. இவை அரசாங்கத்தால் நிதியுதவி வழங்கப்பட்டு நடத்தப்படும் ஆண்டு பாரிஸ் எழிற்கூடக் (Salon) கண்காட்சியிலிருந்து வேறுபட்டவை, அதுவே தொன்றுதொட்டு, வளர்ந்து வரும் ஓவியர்கள் மற்றும் தொழில்வாழ்க்கையில் நன்கு நிறுவிக்கொண்டவர்களுக்காக நடத்தப்பட்ட முதன்மையான கண்காட்சியாக இருந்தது. மதம், புராணம் மற்றும் வரலாறு அடிப்படையிலான தலைப்புப்பொருள்கள் எழிற்கூடக் (Salon) கண்காட்சிகளில் முதன்மையான முக்கியத்துவம் பெற்றன. இருப்பினும், உணர்வுப்பதிவுவாதிகள், அன்றாடப் புதுப்பாணி வாழ்க்கையின் ஒற்றை அலங்காரச் சித்தரிப்புகளை ஆதரித்தனர். 1874 ஆம் ஆண்டு உணர்வுப்பதிவுவாதிகளின் முதல் கண்காட்சியில் கலந்து கொண்ட பொதுமக்களில் சிலர் ஓவியங்களை அவற்றின் முடிக்கப்படாத தரத்திற்காக கேலி செய்தனர், மற்றவர்கள் புதுப்பாணி உலகின் இப்புதிய பார்வைகளுக்கு மயங்கினர். திறனுரையாளர் ஜூல்ஸ்-ஆன்டோயின் காஸ்டக்னரி (Jules-Antoine Castagnary) கருத்து தெரிவிக்கையில்: "அவர்கள் ஓர் இயற்கை நிலப்பரப்பை அல்லாமல், இயற்கை நிலப்பரப்பால் உருவாக்கப்பட்ட ஓர் உணர்வை வழங்குகிறார்கள் என்ற பொருளில் அவர்களை உணர்வுப்பதிவுவாதிகள்." என்றார். பாரிஸ் கலை உலகில் உணர்வுப்பதிவுவாதிகள் நீடித்த முத்திரையைப் பதிப்பதற்கு அதிகக் காலம் எடுத்தது. பத்திரிகைச் செய்திகள் மிகுதியாக இருந்தபோதிலும், 1874 ஆம் ஆண்டு அவர்களின் கண்காட்சியை சுமார் 3,500 பேர் மட்டுமே பார்த்தார்கள், அதே ஆண்டின் வசந்தக் காலத்தில் எழிற்கூடக் (salon) கண்காட்சிக்கு வருகை தந்த 400,000 பேருடன் ஒப்பிடும்போது அது மிகவும் குறைவு.

Labour and Leisure on the Water

The French landscape transformed in the 19th century with the development of industry and manufacturing, and the growth of shipping ports. New modes of transit like railroads and steamboats made far-flung locations more accessible for artists and travellers alike. The impact of these changes can be seen in depictions of the natural world and modern life by the Impressionists and their contemporaries. Alfred Sisley represented the integration of technology within the rural landscape in understated ways, while Pierre-Auguste Renoir became known for light-hearted scenes of leisure, often set in suburban locations along the Seine River. Many paintings especially featured water as a principal subject. The newly popular tourist destinations on the coast, like the shores of Normandy in northern France—favoured by Eugène Boudin—and the warmer, southern beaches of the Mediterranean, inspired many Impressionist works.

While Boudin only exhibited once in 1874 with the Impressionists, he welcomed their perspective of turning unremarkable views into picturesque visions. Nicknamed “king of the skies” by fellow artist Camille Corot, Boudin could equally be measured by his mastery of watery surfaces. From intimate, detailed scenes of working harbours to luminous panoramas of the coastline or a quiet riverbank with women laundering clothes, Boudin harnessed a subtlety and sensitivity within his refined compositions.

水上日常：劳作与休闲

随着工业与制造业的发展以及港口航运的兴起，19世纪的法国景观发生了巨变。铁路与蒸汽船等新型交通工具让艺术家和旅者得以更便捷地探访偏远地域。这些变革的影响在印象派及其同时代艺术家描绘的自然世界与现代生活中清晰可见：阿尔弗雷德·西斯莱以含蓄笔触展现技术融入乡村景观的景象，而皮埃尔-奥古斯特·雷诺阿则以描绘塞纳河畔郊区悠闲场景的欢快画作闻名于世。许多画作尤其以“水”为主要题材。欧仁·布丹钟爱的法国北部诺曼底海岸及地中海温暖的南部海滩等新兴热门旅游胜地，激发了众多印象派作品的创作灵感。

尽管布丹仅在1874年与印象派画家共同展出过一次，但他赞赏他们将平凡景致转化为如画意境的艺术理念。这位被画家同僚卡米耶·柯罗誉为“天空之王”的艺术家，同样以驾驭水面技艺见长。无论是繁忙港口的细腻场景，还是海岸线的璀璨全景，抑或妇女晾衣的静谧河岸，布丹总能在精妙的构图中展现出细腻而敏锐的艺术修养。

Kerja dan Riadah di atas Air

Landskap Perancis berubah pada abad ke-19 dengan perkembangan industri dan perkilangan, dan pertumbuhan pelabuhan perkapalan. Kaedah transit baharu seperti landasan kereta api dan kapal wap menjadikan lokasi yang jauh lebih mudah diakses oleh artis dan pengembara. Kesan perubahan ini dapat dilihat dalam gambaran alam semula jadi dan kehidupan moden oleh golongan Impresionis dan sezaman mereka. Alfred Sisley mewakili integrasi teknologi dalam landskap desa dengan cara yang bersahaja, manakala Pierre-Auguste Renoir terkenal dengan karyanya yang memaparkan pemandangan santai yang ceria, sering kali bertempat di lokasi pinggir bandar di sepanjang Sungai Seine. Banyak lukisan terutamanya memaparkan air sebagai subjek utama. Destinasi pelancongan yang baharu dan popular di pantai, seperti pesisir Normandy di utara Perancis—digemari oleh Eugène Boudin—dan pantai selatan Mediterranean yang lebih panas, telah memberikan inspirasi kepada banyak hasil seni Impresionis.

Walaupun Boudin hanya menyertai pameran golongan Impresionis sekali sahaja pada tahun 1874, beliau mengalu-alukan perspektif mereka untuk mengubah pemandangan biasa menjadi gambaran yang menawan. Digelar "raja langit" oleh rakan seniman Camille Corot, kemahiran Boudin juga boleh diukur dengan penguasaannya melukis permukaan berair. Daripada adegan intim dan terperinci di pelabuhan yang sibuk, hinggalah panorama pantai yang bercahaya atau tebing sungai yang tenang di mana wanita mencuci pakaian, Boudin menggunakan sentuhan halus dan kepekaan dalam komposisi halusnya.

நீரின் மேல் உழைப்பும் ஓய்வும்

19 ஆம் நூற்றாண்டில் தொழிற்துறையும் உற்பத்தித்துறையும் வளர்ச்சி கண்டதாலும், கப்பல் துறைமுகங்களின் வளர்ச்சி கண்டதாலும் பிரெஞ்சு நிலப்பரப்பு வெகுவாக மாறியது. இரயில் பாதைகள் மற்றும் நீராவி-எஞ்சின் கொண்ட படகுகள் போன்ற புதிய போக்குவரத்து முறைகள் தொலைவில் அமைந்த இடங்களை ஓவியர்களும் பயணிகளும் எளிதாக அணுகக்கூடியவையாக மாற்றின. இம்மாற்றங்களின் தாக்கத்தை உணர்வுப்பதிவுவாதிகள் மற்றும் அவர்களது சமகாலத்தவர்களின் இயற்கையுலகம் மற்றும் புதுப்பாணி வாழ்க்கையின் சித்தரிப்புகளில் காணலாம். "ஆல்ஃபிரட் சிஸ்லி" (Alfred Sisley) கிராமப்புற நிலப்பரப்பில் தொழில்நுட்பத்தின் ஒருங்கிணைப்பைக் குறைத்துக்கூறப்பட்ட வழிகளில் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தினார், அதே நேரத்தில் "பியர்-ஆகஸ்டே ரெனோயர்" (Pierre-Auguste Renoir) ஓய்வு நேரத்தின் இலகுவான காட்சிகளுக்குப் பெயர் பெற்றார், அக்காட்சிகள் பெரும்பாலும் சீன் நதிக்கரையோரப் புறநகர் இடங்களில் அமைந்திருந்தன. பல ஓவியங்கள் நீரையே ஒரு முக்கியத் தலைப்புப்பொருளாகக் கொண்டிருந்தன. யூஜின் பௌடினால் (Eugène Boudin) விரும்பப்பட்ட வடக்கு பிரான்சில் உள்ள நார்மண்டி கடற்கரைகள் மற்றும் மத்தியத் தரைக்கடலின் வெப்பமான தெற்குக் கடற்கரைகள் போன்ற கடற்கரையில் புதிதாகப் புகழ்பெற்றிருந்த சுற்றுலாத் தளங்கள் பல உணர்வுப்பதிவுவாதிகளின் படைப்புகளுக்கு உந்துதல் அளித்தன.

1874 ஆம் ஆண்டில் உணர்வுப்பதிவுவாதிகளுடன் பவுடின் (Boudin) ஒரு முறை மட்டுமே காட்சிப்படுத்தியிருந்தாலும், குறிப்பிடத்தக்க காட்சிகளை அழகியக் காட்சிகளாக மாற்றும் அவர்களின் முன்னோக்கை அவர் வரவேற்றார். சக ஓவியரான காமில் கொரோவால் (Camille Corot) "காடுகளின் இராஜா" என்ற செல்லப்பெயரிட்டு அழைக்கப்பட்ட பவுடினிடம் நீர்நிலை மேற்பரப்புகளில் அவர் கொண்டிருந்த அதே அளவிலான தேர்ச்சியையும் காணமுடியும். பணிபுரியும் துறைமுகங்களின் நெருக்கமான, விவரமிகு காட்சிகள் முதல் கடற்கரையின் ஒளிரும் விரிகோணக் காட்சிகள் அல்லது பெண்கள் துணிகளைத் துவைக்கும் அமைதியான ஆற்றங்கரை வரை, பவுடின் தனது நேர்த்தியான படக்கோர்வைகளுக்குள் ஒரு நுணுக்கத்தையும் உணர்திறனையும் பயன்படுத்தினார்.

Shared Ambitions

The Impressionists banded together around similar goals—to paint the modern world as they experienced it and to publicly exhibit their work, independent of the Salon’s controlling jury. Camille Pissarro was the only member to participate in all eight Impressionist exhibitions. Slightly older than his colleagues, Pissarro naturally became a mentor to many within the group—working alongside Paul Cézanne and Paul Gauguin at different times—but remained open to new approaches. An artist who was inclined towards experimentation, in the late 1880s he adopted pointillism, which was pioneered by the younger artists Paul Signac and Georges Seurat. In this technique, tiny dots or “points” of pure colour are juxtaposed to optically blend together. Pissarro also leveraged printmaking’s potential to create multiples to explore original effects.

These shared artistic aspirations could extend to common political sympathies. Since his youth, Pissarro had embraced anarchist political philosophy. In the 19th-century context, “anarchism” referred to social justice and individual freedom.  In Pissarro’s case, his scenes of rural life or farmers at work  convey his ideals about labour and social organisation. Signac, who was also a supporter of anarchism, prioritised the radical approach to his painterly technique over the subject matter.

共同的抱负

印象派画家们因共同目标而团结在一起——他们希望描绘亲身所体验的现代世界，并摆脱沙龙评审团的桎梏，自由地公开展出自己的作品。卡米耶·毕沙罗是唯一参与全部八届印象派展览的成员。比同事们年长些的毕沙罗自然成为团体中许多人的导师。他曾先后与保罗·塞尚和保罗·高更并肩创作，但始终对新技法保持开放态度。这位倾向于实验的艺术家在1880年代末期采纳了由年轻艺术家保罗·西涅克和乔治·修拉开创的点彩派技法。这种技法通过将纯色微点并置，形成视觉融合效果。毕沙罗还利用版画制作的复数特性探索独特艺术效果。

这些共同的艺术追求延伸为相近的政治理念。自青年时期起，毕沙罗便拥抱无政府主义政治哲学。在19世纪语境中，“无政府主义”代表着社会正义与个人自由。毕沙罗笔下的乡村生活场景与劳作农民，传递着他对劳动与社会组织形态的理想。同为无政府主义支持者的西涅克，则更注重绘画技法中的激进手法，而不是主题内容。

Cita-cita Bersama

Golongan Impresionis bersatu untuk mencapai matlamat yang sama—iaitu untuk melukis dunia moden sebagaimana yang mereka alami dan untuk mempamerkan karya mereka secara terbuka, bebas daripada juri kawalan Salon. Camille Pissarro ialah satu-satunya ahli yang mengambil bahagian dalam kesemua lapan pameran Impresionis. Berusia sedikit lebih tua daripada rakan sekerjanya, Pissarro secara semula jadi menjadi mentor kepada ramai dalam kumpulan itu—bekerja di samping Paul Cézanne dan Paul Gauguin pada masa yang berlainan—namun tetap terbuka kepada pendekatan baharu. Seorang artis yang cenderung ke arah eksperimen, pada akhir 1880-an beliau mengamalkan Pointillisme, yang dipelopori oleh artis muda Paul Signac dan Georges Seurat. Dalam teknik ini titik-titik kecil atau "titik" warna tulen dijajarkan untuk digabungkan secara optikal. Pissarro juga memanfaatkan potensi pembuatan cetakan untuk mencipta hasil berganda untuk meneroka kesan asal.

Aspirasi artistik yang dikongsi ini boleh dilanjutkan kepada simpati politik yang sama. Sejak zaman mudanya, Pissarro telah memeluk falsafah politik anarkis. Dalam konteks abad ke-19, "anarkisme" merujuk kepada keadilan sosial dan kebebasan individu. Bagi Pissarro, lukisan yang memaparkan kehidupan desa atau petani yang bekerja menyampaikan cita-citanya tentang buruh dan susunan masyarakat. Signac, yang turut menyokong anarkisme, lebih mengutamakan pendekatan radikal terhadap teknik pelukisnya berbanding subjeknya.

பொதுவான இலக்குகள்

உணர்வுப்பதிவுவாதிகள் ஒத்த குறிக்கோள்களைச் சுற்றி ஒன்றிணைந்தனர், அதாவது புதிய உலகத்தை அவர்கள் காண்கிறபடி அப்படியே வரைவதும், எழிற்கூடங்களில் (salons) உள்ள கட்டுப்படுத்தும் நடுவர் மன்றத்திலிருந்து விடுபட்டுத் தம்மிசைவாகத் தங்கள் படைப்புகளை பொதுவில் காட்சிப்படுத்துவதுமே அவர்களின் இலக்கு ஆகும். எட்டு உணர்வுப்பதிவுவாதிகளின் கண்காட்சிகளிலும் பங்கேற்ற ஒரே உறுப்பினர் காமில் பிஸ்ஸாரோ (Camille Pissarro) மட்டுமே. தனது சகாக்களைக் காட்டிலும் சற்று வயதான பிஸ்ஸாரோ, குழுவில் உள்ள பலருக்கு இயல்பாகவே ஒரு வழிகாட்டியாக ஆனார், அவர் வெவ்வேறு காலங்களில் பவுல் செசேன் (Paul Cézanne) மற்றும் பவுல் கௌகுயினுடன் (Paul Gauguin) இணைந்து பணியாற்றினார், ஆனால் அவர் புதிய அணுகுமுறைகளுக்குத் திறந்த மனத்துடனிருந்தார். ஆய்வு முயற்சிகளில் நாட்டம் கொண்ட ஓர் ஓவியரான இவர், 1880களின் பிற்பகுதியில், இளம் ஓவியர்களான பவுல் சிக்னாக் (Paul Signac) மற்றும் ஜார்ஜஸ் சியூராட் (Georges Seurat) ஆகியோர் முன்னோடியாக இருந்த புள்ளிப்படிமவியலைத் (pointillism) தழுவிக்கொண்டார். இந்நுட்பத்தில், சிறிய புள்ளிகள் அல்லது தூய நிறம் கொண்ட "புள்ளிகள்" ஒளியியல் அடிப்படையில் ஒன்றாகக் கலக்குமாறு இணைக்கப்பட்டன. அசல் விளைவுகளை ஆராய மடங்குகளை உருவாக்கும் அச்சுத் தயாரிப்பின் திறனையும் பிஸ்ஸாரோ பயன்படுத்தினார்.

இப்பகிரப்பட்ட ஓவியப் பேரார்வங்கள் பொதுவான அரசியல் இரக்கங்களுக்கும் நீட்டிக்கப்படலாம். தனது இளமைப் பருவத்திலிருந்தே, பிஸ்ஸாரோ அரசின்மை அரசியல் தத்துவத்தை ஏற்றுக்கொண்டார். 19 ஆம் நூற்றாண்டின் சூழலில், "அரசின்மை" என்பது சமூக நீதி மற்றும் தனிநபர் விடுதலையைக் குறிக்கிறது. பிஸ்ஸாரோவின் விஷயத்தில், கிராமப்புற வாழ்க்கை அல்லது விவசாயிகள் வேலை செய்யும் காட்சிகள், உழைப்பு மற்றும் சமூக அமைப்பு பற்றிய அவரது கொள்கைகளை வெளிப்படுத்துகின்றன. அரசின்மைவாதத்தின் ஆதரவாளராகவும் இருந்த சிக்னாக், தனது ஓவியங்களில் தலைப்புப்பொருளை விட ஓவிய நுட்பத்திற்கான தீவிர அணுகுமுறைக்கே முன்னுரிமை அளித்தார்.

The Impressionists and Their Models

From the 1860s onwards, artists in Paris expanded beyond hiring conventional studio models, actively engaging family members, friends and acquaintances to pose for their canvases. Compared to the paid professional model, who posed in accordance with the artist’s direction, models from the Impressionists’ inner social circles were often portrayed with greater informality and immediacy. In his portraits, Edgar Degas most often depicted his family members, close friends or fellow artists, such as Mary Cassatt.

In other instances, painters were interested in depicting archetypes of Paris’s inhabitants. Artists like Édouard Manet drew attention to the working class. In particular, Manet relied on his favourite model, Victorine Meurent, to embody different personas, such as a street singer, in his compositions, as shown in this section. While professional models were often anonymous, Manet maintained Meurent’s identifiable features—such as her pale skin and Titian (red-brown) hair—in all his renditions of her, blurring the boundaries of what defined a traditional model.

印象派画家与他们的模特

自1860年代起，巴黎的艺术家们不再局限于聘请传统画室模特，而是积极邀请家人、朋友及熟人入画。相较于遵循画家指示摆姿势的职业模特，印象派画家社交圈内的模特往往被描绘得更为随意自然、充满即兴感。埃德加·德加的肖像画中，最常见的是家人、密友或艺术同仁的形象，例如玛丽·卡萨特。

另一些情况下，画家们致力于刻画巴黎居民的典型形象。埃德加·马奈等艺术家将目光投向劳动阶层。马奈尤其依赖自己最喜欢的模特维多琳·默兰，作品中化身为不同人物形象，例如街头歌女，如，本展区作品所示。虽然职业模特往往湮没于无名，马奈却在描绘默兰时保留她的鲜明特征——白皙的肌肤和一头红褐色的卷发——从而模糊了传统模特与人物形象之间的界限。

Golongan Impresionis dan Model mereka

Dari tahun 1860-an dan seterusnya, para seniman di Paris beralih daripada mengupah model studio konvensional, sebaliknya secara aktif melibatkan ahli keluarga, rakan dan kenalan untuk menjadi model bagi kanvas mereka. Berbanding dengan model profesional berbayar, yang bergambar mengikut arahan artis, model dari kalangan sosial dalaman Impresionis sering digambarkan dengan gaya yang lebih santai dan spontan. Dalam lukisan potretnya, Edgae Degas paling kerap melukis ahli keluarganya, rakan rapat atau rakan seniman, seperti Mary Cassatt.

Dalam keadaan lain, pelukis berminat untuk menggambarkan contoh umum penduduk Paris. Para seniman seperti Édouard Manet memberi tumpuan kepada kelas pekerja. Khususnya, Manet bergantung pada model kegemarannya Victorine Meurent untuk menjelmakan persona yang berbeza, seperti penyanyi jalanan, dalam hasil karyanya, seperti yang ditunjukkan dalam bahagian ini. Walaupun model profesional sering tidak dikenali, Manet mengekalkan ciri-ciri Meurent yang mudah dikenal pasti—seperti kulitnya yang pucat dan rambut titian (merah-coklat)—dalam semua lukisannya, sekali gus mencabar definisi  model tradisional.

உணர்வுப்பதிவுவாதிகள் மற்றும் அவர்களின் எழில்காட்டுநர்கள் (models)

1860 களில் இருந்து, பாரிஸில் ஓவியர்கள் வழக்கமான படைப்பக எழில்காட்டுநர்களைப் பணியமர்த்துவதைத் தாண்டி விரிவடைந்தனர், குடும்ப உறுப்பினர்கள், நண்பர்கள் மற்றும் அறிமுகமானவர்களை தங்கள் கித்தான்களுக்கு நிலைக்காட்சி (pose) கொடுக்க தீவிரமாக ஈடுபடுத்தினர். ஓவியரின் வழிகாட்டுதலுக்கு ஏற்ப காட்சி கொடுக்கும் ஊதியம் பெறும் தொழில்முறை எழில் காட்டுநருடன் ஒப்பிடும்போது, ​​உணர்வுப்பதிவுவாதிகளின் உள்-வட்டங்களைச் சேர்ந்த எழில் காட்டுநர்கள் பெரும்பாலும் அதிக முறைசாராத் தன்மையுடனும் உடனடித் தன்மையுடனும் சித்தரிக்கப்பட்டனர். எட்கர் டெகாஸ் (Edgae Degas) தான் வரைந்த உருவப்பட ஓவியங்களில் பெரும்பாலும் அவரது குடும்ப உறுப்பினர்கள், நெருங்கிய நண்பர்கள் அல்லது மேரி கசாட் (Mary Cassatt) போன்ற சக ஓவியர்களைச் சித்தரித்தார்.

மற்ற நிகழ்வுகளில், பாரிஸின் குடிமக்களின் முன்-வகையினர்களைச் சித்தரிப்பதில் ஓவியர்கள் ஆர்வம் காட்டினர். எட்வார்ட் மானெட் (Édouard Manet) போன்ற ஓவியர்கள் தொழிலாளர் இனத்தின் கவனத்தை ஈர்த்தனர். குறிப்பாக, இப்பகுதியில் காட்டப்பட்டுள்ளபடி, தெருப் பாடகி போன்ற பல்வேறு ஆளுமைகளை தனது படக்கோர்வைகளில் வெளிப்படுத்த மானெட் தனக்குப் பிடித்த எழில்காட்டுநர் விக்டோரின் மியூரெண்டை (Victorine Meurent) நம்பியிருந்தார். தொழில்முறை எழில் காட்டுநர்கள் பெரும்பாலும் பெயர் குறிப்பிடப்படாதவர்களாக இருந்தபோதிலும், மானெட் மியூரெண்டின் வெளிறிய தோல் மற்றும் செம்பட்டை (சிவப்பு-பழுப்பு) முடி போன்ற அடையாளம் காணக்கூடிய அம்சங்களைப் பராமரித்து, ஒரு மரபான எழில்காட்டுநருக்கான வரையறைகளின் எல்லைகளை மங்கலாக்கினார்.

Modern Encounters

Paris as it exists today owes its appearance to the major  urban revitalisation projects of the 1850s and 1860s.  Drastic renovations overseen by Baron Georges-Eugène Haussmann, the official in charge, included the demolition of poorer neighbourhoods to construct the vast boulevards and grand apartment buildings that now define the city centre. New entertainment venues, from cafés and theatres to parks and racetracks, fostered social interaction. Paris became more open and connected, making the small, insular districts a thing of the past. There was a sense of anonymity in the streets, and the contrast between public and private space took on fresh meaning. As these changes shaped the social life of Parisians, artists captured the people they encountered in the city’s streets, as well as family and friends in the privacy of their homes.

Opportunities for women artists were still limited, yet many sought ways to make their place in the art world. They studied at esteemed studios, copied works at the Louvre Museum and submitted entries to the Salon. This was the case for Victorine Meurent, a painter who first gained notice as Édouard Manet’s favourite model in the 1860s. Others, including Berthe Morisot and Mary Cassatt, exhibited in the Impressionist shows numerous times.

现代邂逅

今日巴黎的城市面貌，奠基于19世纪五六十年代的大规模城市改造工程。在主管官员乔治-欧仁·奥斯曼男爵的督导下，贫民聚居区被大规模拆除，取而代之的是宽阔笔直的林荫大道和整齐宏伟公寓楼群。这一番更新，不仅重塑了市中心的格局，也催生了咖啡馆、剧院、公园、赛马场等新生的娱乐场所，从而促进了社交互动。巴黎变得更加开放通达，那些封闭的小街区也已成为历史。街头弥漫着匿名感，公共与私密空间的界限焕发新意。当这些变革重塑巴黎人的社交生活时，艺术家们既捕捉街头邂逅的陌生人，也描绘家中亲友的日常片刻。

在这一时期，女性艺术家的发展空间依然受限，但许多女性艺术家仍竭力在艺术界开辟天地。她们在知名画室研习技艺，于卢浮宫临摹名作，并向沙龙展提交作品。维多琳·默兰便是如此。这位画家最初因在1860年代成为爱德华·马奈最钟爱的模特而崭露头角。另有如贝尔特·莫里索、玛丽·卡萨特等艺术家，更多次参与印象派展览。

Pertemuan Moden

Paris seperti yang wujud hari ini berpunca daripada projek-projek pemulihan bandar utama pada tahun-tahun 1850-an dan 1860-an. Pengubahsuaian drastik yang diawasi oleh Baron Georges-Eugène Haussmann, pegawai yang bertanggungjawab, termasuk perobohan kawasan kejiranan yang lebih miskin untuk membina jalan raya yang lebar dan bangunan pangsapuri mewah yang kini menjadikan ciri utama pusat bandar. Tempat hiburan baharu, seperti kafe, teater, taman dan trek lumba kuda, memupuk interaksi sosial. Paris menjadi lebih terbuka dan berhubung, menjadikan daerah-daerah kecil yang terpencil sesuatu yang sudah berlalu. Wujudnya perasaan anonimiti di jalan-jalan, dan kontras antara ruang awam dan ruang peribadi membawa makna baharu. Seiring dengan perubahan ini yang membentuk kehidupan sosial orang Paris, para seniman merakamkan orang yang mereka temui di jalanan bandar, serta keluarga atau rakan-rakam di kediaman peribadi mereka.

Peluang untuk seniman wanita masih terhad, namun ramai yang mencari jalan untuk menempatkan diri mereka dalam dunia seni. Mereka belajar di studio yang disegani, menyalin karya di Muzium Louvre dan menghantar penyertaan ke Salon. Salah seorang daripada mereka ialah Victorine Meurent, seorang pelukis yang pada mulanya dikenali sebagai model kesayangan Édouard Manet pada tahun 1860-an. Seniman wanita lain, termasuk Berthe Morisot dan Mary Cassatt, telah berulang kali mempamerkan karya mereka dalam pertunjukan Impresionis.

நவீன எதிர்கொள்ளல்கள்

இன்று இருக்கும் பாரிஸ் நகர், 1850கள் மற்றும் 1860களின் முக்கிய நகர்ப்புற மறுமலர்ச்சித் திட்டங்களால் அதன் இத்தோற்றத்தை அடைந்தது. இன்று நகரத்தின் நடுப்பகுதியாக இருக்கிற பரந்தகன்ற வீதிகள் மற்றும் பேருயரமான அடுக்குமாடிக் கட்டடங்களைக் கட்டுவதற்காக எளிய மக்களின் சுற்றுப்புறங்களை இடித்தகற்றல் போன்ற கடுமையான புதுப்பித்தல் பணிகள் பொறுப்பான அதிகாரியான பரோன் ஜார்ஜஸ்-யூஜின் ஹவுஸ்மேனின் (Baron Georges-Eugène Haussmann) மேற்பார்வையில் செய்யப்பட்டன. கஃபேக்கள் மற்றும் திரையரங்குகள் முதல் பூங்காக்கள் மற்றும் பந்தயப் பாதைகள் வரை புதிய பொழுதுபோக்கு இடங்கள் சமூகத் தொடர்புகளை வளர்த்தன. பாரிஸ் மிகவும் திறந்த அணுகலுடையதாகவும் இணைக்கப்பட்டதாகவும் மாறியது, சிறிய, தனிமைப்படுத்தப்பட்ட மாவட்டங்கள் முன்பொரு காலத்தில் இருந்தவை என மாறின. தெருக்களில் பெயர் தெரியாத ஓர் உணர்வு இருந்தது, பொது இடத்துக்கும் தனியார் இடத்துக்கும் இடையிலான வேறுபாடு புதிய பொருள்விளக்கத்தைப் பெற்றது. இம்மாற்றங்கள் பாரிஸியர்களின் சமூக வாழ்க்கையை வடிவமைத்ததால், ஓவியர்கள் நகரின் தெருக்களில் சந்தித்த மக்களையும், தத்தமது வீடுகளுக்குள் குடும்பத்தினர் அல்லது நண்பர்கள் தனித்திருந்ததையும் ஓவியத்தில் பிடித்தனர்.

இருப்பினும் பெண் ஓவியர்களுக்கான வாய்ப்புகள் குறைவாகவே இருந்தன, ஆனாலும் பலர் கலை உலகில் தங்கள் இடத்தைப் பெற வழிகளைத் தேடினர். அவர்கள் மதிப்புமிக்க படைப்பகங்களில் (studios) படித்தனர், லூவ்ரே (Louvre) அருங்காட்சியகத்தில் படைப்புகளை நகலெடுத்து எழிற்கூடத்துக்குச் சமர்ப்பித்தனர். 1860களில் எட்வார்ட் மானெட்டுக்கு (Édouard Manet) விருப்பமான எழில்காட்டுநராக முதன்முதலில் கவனத்தைப் பெற்று, பின்பு ஓவியரான விக்டோரின் மியூரெண்டின் (Victorine Meurent) நிலை இதுதான். பெர்த்தே மோரிசாட் (Berthe Morisot) மற்றும் மேரி கசாட் (Mary Cassatt) உள்ளிட்ட மற்றவர்கள் உணர்வுப்பதிவுவாத நிகழ்ச்சிகளில் பல முறை காட்சிப்படுத்தப்பட்டனர்.

Reimagining the Commonplace

In the history of European art, still life had long been regarded as a minor genre. It was less prestigious than dramatic scenes of history or classical mythology. This began to change in the 19th century, when still life appeared more frequently in Salon exhibitions and became a common subject for Impressionist artists. The conventionality and studio-based nature of still life allowed some of these painters to make strongly experimental statements through the arrangement of forms, gestural marks or the bold use of colour. Paul Cézanne’s vivid arrays of apples, oranges and lemons, with complex compositions that distort perspective and depth have become icons of his avantgarde approach. Meanwhile, Berthe Morisot used still life to demonstrate the rapid, loose fluidity of her brushwork.

Artists also often found commercial success with still life, as they were typically popular among private collectors. Gustave Courbet famously said, “I am coining money out of flowers,” as his still-life paintings provided a steady income, whereas other genres could be more challenging to sell. Some artists, like  Henri Fantin-Latour, became specialists, establishing a reputation for lush yet delicate presentations of flowers and fruit.

平凡中的新想象

在欧洲艺术史上，静物画长期被视为次要题材，其地位远不及历史剧场或古典神话的戏剧性场景。这种局面在19世纪才开始发生转变。静物画在沙龙展览中频频亮相，更成为印象派艺术家们常见的创作主题。由于静物画较为传统，而且大多在画室中完成，一些画家便通过物象的摆放、笔触的表现，或大胆用色进行强烈的实验性表达。保罗·塞尚那些色彩鲜明的苹果、橙子与柠檬组合，以扭曲透视与空间感的复杂构图，成为他开创性手法的标志。与此同时，贝尔特·莫里索则借静物画展现其笔触的迅捷与松散流动感。

静物画往往也为艺术家带来经济回报，因其通常深受私人收藏家青睐。古斯塔夫·库尔贝曾坦言：“我靠花朵赚钱。”他的静物画确实为他提供了稳定收入，相比之下，其他题材的作品则更难售出。亨利·凡坦-拉图尔等艺术家更成为静物创作的专家，以描绘丰盈而精致的花卉水果而闻名。

Membayangkan Semula Perkara Biasa

Dalam sejarah seni Eropah, lukisan benda mati telah lama dianggap sebagai genre kecil. Ia kurang berprestij berbanding adegan dramatik sejarah atau mitologi klasik. Ini mula berubah pada abad ke-19, apabila lukisan benda mati muncul lebih kerap dalam pameran Salon dan juga menjadi subjek biasa bagi seniman Impresionis. Sifat konvensional dan berasaskan studio lukisan benda mati membenarkan sesetengah pelukis ini untuk membuat kenyataan yang sangat eksperimental melalui susunan bentuk,sapuan berus, atau penggunaan warna yang berani. Susunan epal, oren dan limau Paul Cézanne yang jelas dengan gubahan kompleks yang mengubah perspektif dan kedalaman telah menjadi ikon pendekatan avant-garde beliau. Sementara itu, Berthe Morisot menggunakan lukisan benda mati untuk menunjukkan kelancaran sapuan berusnya yang tersendiri.

Para seniman juga sering menemui kejayaan komersial dengan lukisan benda mati, kerana mereka biasanya popular di kalangan pengumpul persendirian. Gustave Courbet terkenal dengan kata-katanya, "Saya sedang mengaut wang daripada bunga," kerana lukisan benda mati  beliau memberikan pendapatan yang stabil, manakala genre lain mungkin lebih mencabar untuk dijual. Beberapa artis, seperti Henri Fantin-Latour, menjadi pakar, membina reputasi untuk persembahan bunga dan buah-buahan yang subur namun halus.

பொதுவிடத்தை மறுகற்பனை செய்தல்

ஐரோப்பிய ஓவியக்கலை வரலாற்றில், நிலைப்பொருள் ஓவியம் நீண்ட காலமாக ஒரு சிறிய கலை வகைமையாகக் கருதப்பட்டது. இது வரலாற்று அல்லது தொன்றுதொட்ட மரபுக் கதைகளின் நாடகக் காட்சிகளை விட குறைவான மதிப்பைக் கொண்டிருந்தது. 19 ஆம் நூற்றாண்டில் இந்நிலை மாறத் தொடங்கியது, அப்போது நிலைப்பொருள் ஓவியங்கள் எழிற்கூடக் கண்காட்சிகளில் அடிக்கடி தோன்றி உணர்வுப்பதிவுவாத ஓவியர்களுக்கு ஒரு பொதுவான தலைப்புப்பொருளாக மாறின. வழக்கமான தன்மையும் படைப்பகம்-அடிப்படையிலான நிலைப்பொருள் ஓவிய முறையும், இவ்வோவியர்களில் சிலரை வடிவங்களின் அமைப்பு, சைகைக் குறிகள் அல்லது நிறங்களின் அடர் பயன்பாடு ஆகியவற்றின் மூலம் வலுவான ஆய்வுக் கூற்றுகளைக் கூற அனுமதித்தன. பவுல் செசானின் (Paul Cézanne), பார்வைக் கோணத்தையும் ஆழத்தையும் சிதைக்கும் சிக்கலான கோர்வைகளைக்கொண்ட ஆப்பிள், ஆரஞ்சு மற்றும் எலுமிச்சைப் பழங்களின் துடிப்பான வரிசைகள், அவரது புத்தாய்வு அணுகுமுறையின் அடையாளச் சின்னங்களாக மாறிவிட்டன. இதற்கிடையில், பெர்த்தே மோரிசோட் (Berthe Morisot) தனது தூரிகை வேலைப்பாட்டின் விரைவான, தளர்வான நீர்மத்தன்மையை மெய்ப்பிக்க நிலைப்பொருள் ஓவியத்தைப் பயன்படுத்தினார்.

தனியார் சேகரிப்பாளர்களிடையே புகழ்பெற்று இருந்ததால், ஓவியர்கள் பெரும்பாலும் நிலைப்பொருள் ஓவியம் மூலம் வணிக அடிப்படையில் வெற்றி பெற்றனர். குஸ்டாவ் கோர்பெட் (Gustave Courbet), "நான் பூக்களிலிருந்து பணத்தை ஈட்டுகிறேன்" என்று கூறிய கூற்று புகழ்வாய்ந்தது, ஏனெனில் அவரது நிலைப்பொருள் ஓவியங்கள் அவருக்கு நிலையான வருமானத்தை அளித்தன, அதே நேரத்தில் மற்ற வகைமைகளை விற்பனை செய்வது மிகவும் சவாலானதாக இருந்தது. ஹென்றி ஃபான்டின்-லட்டூர் (Henri Fantin-Latour) போன்ற சில ஓவியர்கள் வல்லுனர்களாக மாறி, பூக்கள் மற்றும் பழங்களின் பசுமையான, அதே நேரத்தில் மென்மையான படைப்புகளில் தமது நற்பெயரை நிலைநாட்டினர்.

Monet—Moment and Memory

Claude Monet is one of the most enduringly popular artists among the Impressionists. Several of the key subjects he painted later in his career have since become iconic, including poppy fields, grainstacks, water lilies and the Japanese-style bridge in his garden at Giverny. This selection by the innovative artist illustrates the paradox of Monet’s work: they are timeless, yet portray unique experiences of a moment in time. With their nuances of light and atmosphere, the vibrant landscapes are characteristic of Monet in their execution. Still, there is a remarkable range of compositions, colour and technique across the selection.

This sense of connection between artist and place has resonated with viewers over time, from Monet’s contemporaries encountering his paintings for the first time in the 19th century, to the people who continue to gravitate towards his work today. His paintings in series—such as Grainstack (Snow Effect) or The Water Lily Pond—convey this connection on a deeper level. Although capturing a fleeting instance, they result from Monet’s sustained study of the specific sites over weeks, months or even years. Repeatedly worked over, some series paintings, like the Grainstack series, become layered physically in thick encrustations of paint. Monet’s lasting experience of these subjects has come to represent his artistic vision.

莫奈的世界:一瞬一记

克劳德·莫奈是印象派中最经久不衰的艺术家之一。他晚年创作的若干核心题材已成经典，包括罂粟花田、麦垛、睡莲以及吉维尼花园里的日式桥。这系列的精选作品揭示了莫奈艺术的独特矛盾：既超越时空，又描绘了特定时刻的独特体验。这些充满光影与氛围变化的鲜活风景画，在技法上彰显了莫奈的经典风格。然而整组作品在构图、色彩与技法上仍展现出惊人的多样性。

这种艺术家与地域的共鸣穿越时空，既触动十九世纪初次邂逅其画作的当代人，也吸引着当代观众持续沉醉其中。其系列作品——如《干草堆：雪景》或《睡莲池》——更在深层传递着这种联结。尽管捕捉的是转瞬即逝的瞬间，这些作品实则是莫奈对特定地点持续数周、数月甚至数年深入研究的结晶。经过反复创作，某些系列画作，如《干草堆》系列，在厚重的颜料堆积下形成了物理层叠的质感。莫奈对这些主题的持久体验，最终凝练成了他独特的艺术视野。

Monet—Detik dan Memori

Claude Monet ialah salah seorang artis yang paling popular di kalangan Impresionis. Beberapa subjek utama yang dilukisnya di kemudian hari dalam kerjayanya telah menjadi ikonik, termasuk ladang popi, timbunan gandum, bunga teratai dan jambatan gaya Jepun di tamannya di Giverny. Pilihan karya oleh artis inovatif ini menggambarkan paradoks dalam karya Monet: karya-karya itu abadi, namun menggambarkan pengalaman unik sesuatu detik masa. Dengan nuansa cahaya dan suasana, landskap yang bertenaga ini menunjukkan gaya pelaksanaan lukisan Monet yang tersendiri. Namun begitu, kepelbagaian yang ketara dari segi komposisi, warna dan teknik yang luar biasa merentasi pilihan karya tersebut.

Rasa perkaitan antara seniman dan tempat ini telah memukau pengamat seni dari dahulu hingga kini, bermula daripada rakan seangkatan Monet yang pertama kali melihat lukisannya pada abad ke-19 hingga kepada orang ramai yang terus tertarik dengan karyanya hari ini. Lukisan beliau yang bersiri—seperti Grainstack (Snow Effect) atau The Water Lily Pond—menyampaikan kaitan ini pada tahap yang lebih mendalam. Walaupun merakam detik yang seketika, karya-karya ini adalah hasil daripada kajian berterusan Monet terhadap tapak tertentu selama beberapa minggu, bulan atau bahkan bertahun-tahun. Dikerjakan berulang kali, beberapa lukisan bersiri, seperti siri Grainstack, menjadi berlapis secara fizikal dalam kerak cat yang tebal. Pengalaman berkekalan Monet terhadap subjek-subjek ini akhirnya menjadi lambang visi artistiknya.

மொனே—அமயமும் நினைவும்

குளோட் மொனே (Claude Monet) உணர்வுப்பதிவுவாதிகளிடையே மிகவும் புகழ்பெற்ற ஓவியர்களில் ஒருவர். அவரது தொழில் வாழ்க்கையின் பிற்பகுதியில் அவர் வரைந்த பல முக்கியத் தலைப்புப்பொருள்கள் பின்னர் அடையாளச் சின்னங்களாகிவிட்டன, அவற்றில் கசகசா (poppy) வயல்கள், தானியக்குவியல், நீர் அல்லிகள் மற்றும் கிவர்னியில் உள்ள அவரது தோட்டத்தில் உள்ள ஜப்பானியப் பாணிப் பாலம் ஆகியவை அடங்கும். புத்தாக்கத்திறன் கொண்ட ஓவியரின் இத்தேர்வு மொனேவின் (Monet) படைப்புகளின் முரண்பாட்டை விளக்குகிறது: அவை காலத்தால் அழியாதவை, ஆனால் ஓர் அமயத்தின் தனித்துவமான அனுபவங்களைச் சித்தரிக்கின்றன. அவைகளைச் சித்தரிப்பதில் மொனேவின் சிறப்பியல்பு என்பது ஒளி மற்றும் சுற்றிடத்தின் நுணுக்கங்களுடன் துடிப்பான இயற்கை நிலக்காட்சிகளை வரைவதாகும். இருப்பினும், இத்தேர்வு முழுவதும் பேரளவிலான வரம்பெல்லைகள் கொண்ட கோர்வைகள், வண்ணங்கள் மற்றும் நுட்பங்கள் உள்ளன.

ஓவியருக்கும் இடத்திற்கும் இடையிலான தொடர்பு அடிப்படையிலான உணர்வு, 19 ஆம் நூற்றாண்டில் முதன்முறையாக மொனேவின் (Monet) சமகாலத்தவர்கள் அவரது ஓவியங்களை முதன்முதலாகப் பார்த்தது முதல் இன்று அவரது படைப்புகளை நோக்கி ஈர்க்கப்படும் மக்கள் வரை, அனைத்துப் பார்வையாளர்களிடையேயும் எதிரொலித்துள்ளது. தானியக்குவியல் (பனி விளைவு) அல்லது நீரல்லிக் குளம் போன்ற ஓவியத் தொடர்கள், இத்தொடர்பை ஆழமான மட்டத்தில் வெளிப்படுத்துகின்றன. ஒரு குறுகிய கால நிகழ்வைப் படம்பிடித்தாலும், அவை வாரங்கள், மாதங்கள் அல்லது ஆண்டுகள் வரை மேற்கொள்ளப்பட்ட மொனேவின் குறிப்பிட்ட தளங்களைப் பற்றிய தொடர்ச்சியான ஆய்வின் விளைவாகும். தானியக்குவியல் ஓவியத்தொடர் போன்ற ஓவியத் தொடர்களில், மீண்டும் மீண்டும் வரையப்பட்டதால், அடர்த்தியான வண்ணப்பூச்சுப் படிவுகளால் ஒன்றன்மேல் ஒன்று அடுக்கப்பட்ட அடுக்குகளாகின்றன. இத்தலைப்புப் பொருள்களில் மொனேவுக்கு இருக்கும் நீடித்த அனுபவம் அவரது கலைப் பார்வையைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்துகிறது.

About the Collection

The exceptional collection of Impressionist art of the Museum of Fine Arts, Boston (MFA) developed through the early enthusiasm for the movement among collectors and philanthropists in Boston in the late 19th century, many of whom were women.

Some of these pioneering collectors were especially drawn to Claude Monet. Painter Lilla Cabot Perry spent many summers with her husband in the  French town of Giverny, the site of Monet’s famous garden. Perry befriended Monet, who in turn became her mentor. She encouraged her brother to acquire two works by the artist, which were later donated to the MFA. Both works—Meadow with Haystacks near Giverny and Cap d’Antibes, Mistral—are on  display in this exhibition.

On their honeymoon in Paris in 1891, a young Bostonian couple, Annie and Horatio Lamb, visited the landmark exhibition where Monet showed his series  of 15 Grainstack paintings. They acquired the iconic Grainstack (Snow Effect),  and in 1970 their daughters donated the work to the MFA to mark the museum’s  100th anniversary. Meanwhile, the philanthropist and artist Anna Perkins Rogers visited Paris in 1890 and quickly made two key acquisitions by Monet, Fisherman’s Cottage on the Cliffs at Varengeville and Snow at Argenteuil, both featured in this exhibition. She lent the works to the MFA regularly during her lifetime and left them to the museum by bequest.

These stories highlight just a few of the visionary collectors whose early dedication to Impressionist art shaped the MFA’s collection. Such examples show how Impressionism’s reach quickly extended beyond France in the late 19th century, establishing an audience and appreciation for the movement around the world.

关于藏品

波士顿美术博物馆（MFA）卓越的印象派艺术藏品，源于19世纪末波士顿收藏家与慈善家对该艺术流派的早期热忱，其中不乏众多女性藏家。

这些先驱收藏家中，有些尤以莫奈作品为其挚爱。画家莉拉·卡博特·佩里曾与丈夫在法国吉维尼小镇度过多个夏日，那里正是莫奈著名花园的所在地。佩里与莫奈结为挚友，后者更成为她的艺术导师。她鼓励其兄购藏莫奈两幅作品，这些作品后来捐赠给了波士顿美术馆。本次展览中展出的《吉维尼附近有干草堆的草地》和《在安提比斯山，北风 》正是这两幅作品。

1891年，波士顿新婚夫妇安妮与霍雷肖·兰姆在巴黎度蜜月时，参观了莫奈展出15幅《干草堆》系列画作的经典展览，并购得标志性的《干草堆:雪景》。其后，夫妇的女儿们于1970年为纪念波士顿美术馆百年华诞将此作捐赠给该馆。在同一时期，慈善家兼艺术家安娜·珀金斯·罗杰斯于1890年造访巴黎，迅速购得莫奈两幅重要作品——《瓦朗日维尔渔夫小屋》与《阿让特伊雪景》，这两幅作品均在本展展出。她生前定期将这些作品借展于波士顿美术馆，并最终通过遗嘱将其捐赠给博物馆。

这些故事仅是众多远见卓识的收藏家中的缩影，他们对印象派艺术的早期投入塑造了波士顿美术馆的馆藏体系。这些实例印证了19世纪末印象主义如何迅速突破法国疆界，在全球范围内建立起欣赏该艺术流派的受众群体。

Mengenai Koleksi

Koleksi luar biasa seni Impresionis Muzium Seni Halus (MFA) Boston berkembang melalui minat awal terhadap gerakan itu di kalangan pengumpul dan dermawan di Boston pada akhir abad ke-19, yang kebanyakannya adalah wanita.

Sebahagian daripada pengumpul perintis ini sangat tertarik kepada Monet. Pelukis Lilla Cabot Perry menghabiskan banyak musim panas bersama suaminya di bandar Giverny di Perancis, lokasi taman terkenal Monet. Perry berkawan dengan Monet, yang seterusnya menjadi mentornya. Beliau menggalakkan abangnya untuk memperoleh dua karya artis itu, yang kemudiannya didermakan kepada MFA. Kedua-dua karya—Meadow with Haystacks near Giverny dan Cap d'Antibes, Mistral—dipamerkan dalam pameran ini.

Ketika bulan madu mereka di Paris pada tahun 1891, pasangan muda Boston, Annie dan Horatio Lamb, melawat pameran bersejarah di mana Monet mempamerkan siri 15 lukisan Grainstack beliau. Mereka telah membeli karya terkenal Grainstack (Snow Effect), dan pada tahun 1970 anak perempuan mereka menghadiahkan karya itu kepada MFA bersempena ulang tahun ke-100 muzium itu. Sementara itu, dermawan dan seniman Anna Perkins Rogers, yang melawat Paris pada tahun 1890, dengan pantas mendapatkan dua karya utama Monet, iaitu Fisherman's Cottage on the Cliffs at Varengeville dan Snow at Argenteuil, kedua-duanya dipaparkan dalam pameran ini. Sepanjang hayatnya, beliau sering meminjamkan karya-karya itu kepada MFA dan mewariskannya kepada muzium itu melalui wasiat.

Kisah-kisah ini menunjukkan beberapa pengumpul berwawasan yang mana komitmen awal mereka terhadap seni Impresionis telah membentuk koleksi MFA. Contoh-contoh sedemikian menunjukkan bagaimana capaian Impresionisme dengan cepat tersebar ke luar Perancis pada penghujung abad ke-19, mewujudkan khalayak dan penghargaan terhadap gerakan seni ini di seluruh dunia.

சேகரிப்பு பற்றிய தகவல்

19 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில், பெரும்பாலும் பெண்களை உள்ளடக்கிய பாஸ்டனின் (Boston) சேகரிப்பாளர்கள் மற்றும் நன்கொடையாளர்கள் நடுவில் நிலவிய உணர்வுப்பதிவுவாத இயக்கத்திற்கான தொடக்கக்கால ஆர்வத்தின் மூலம் பாஸ்டனின் நுண்கலை அருங்காட்சியகத்தின் (MFA) உணர்வுப்பதிவுவாத  ஓவியக்கலைக்கான தனிச்சிறப்பான சேகரிப்பு உருவாக்கப்பட்டது,

இந்த முன்னோடிச் சேகரிப்பாளர்களில் சிலர் குறிப்பாக மொனேவால் ஈர்க்கப்பட்டனர். ஓவியர் லில்லா கபோட் பெர்ரி (Lilla Cabot Perry) தனது கணவருடன் பல கோடைக்காலங்களை பிரெஞ்சு நகரமான கிவர்னியில் கழித்தார், இது மொனேவின் பிரபலமான தோட்டம் அமைந்துள்ள இடமாகும். பெர்ரி மொனேவுடன் நட்புறவு கொண்டார், அவர் மொனேவின் வழிகாட்டியானார். அவர் தனது சகோதரரை ஓவியரின் இரண்டு படைப்புகளை வாங்க ஊக்குவித்தார், பின்னர் அவை MFA-க்கு நன்கொடையாக வழங்கப்பட்டன. 'கிவர்னிக்கு அருகிலுள்ள வைக்கோல் போர்களுடன் கூடிய புல்வெளி' (Meadow with Haystacks) மற்றும் 'ஆன்டிப்ஸ் நிலமுனையில், மிஸ்ட்ரல் குளிர்காற்று' (Cap d’Antibes, Mistral) ஆகிய இரண்டு படைப்புகளும் இக்கண்காட்சியில் காட்சிப்படுத்தப்பட்டுள்ளன.

1891 ஆம் ஆண்டு பாரிஸில் தங்கள் தேனிலவின் போது, ​​இளம் பாஸ்டோனிய தம்பதிகளான அன்னி (Annie) மற்றும் ஹொராஷியோ லாம்ப் (Horatio Lamb), மொனே தனது 15 தானியக்குவியல் ஓவியங்களைக் காட்சிப்படுத்திய மைல்கல் கண்காட்சியைப் பார்வையிட்டனர். அவர்கள் புகழ்பெற்ற தானியக்குவியல் (பனி விளைவு) படைப்பை வாங்கினர், மேலும் 1970 ஆம் ஆண்டில் அவர்களின் மகள்கள் அருங்காட்சியகத்தின் 100 வது ஆண்டு நிறைவைக் குறிக்கும் வகையில் MFA க்கு அப்படைப்பை நன்கொடையாக வழங்கினர். இதற்கிடையில், நன்கொடையாளரும் ஓவியருமான அன்னா பெர்கின்ஸ் ரோஜர்ஸ் (Anna Perkins Rogers) 1890 இல் பாரிஸுக்கு வந்திருந்தார், மேலும், அவர் மொனேவின் இரண்டு முக்கியக் கையகப்படுத்தல்களை விரைவாகச் செய்தார், வரென்ஜெவில்லேவில் (Varengeville) உள்ள குன்று ஒன்றில் உள்ள மீனவர் குடிசை மற்றும் அர்ஜென்டீயுலில் (Argenteuil) உள்ள பனிப்பொழிவு ஆகியன அவை, இரண்டும் இக்கண்காட்சியில் இடம்பெற்றுள்ளன. தனது வாழ்நாளின்போது MFAக்குத் தொடர்ந்து படைப்புகளைக் கடனாகக் கொடுத்து வந்த அவர், அப்படைப்புகளை உயிலின் மூலம் அருங்காட்சியகத்திற்காக விட்டுச் சென்றார்.

இக்கதைகள், MFA-இன் திரட்டுகளுக்கு வடிவம் கொடுத்த, உணர்வுப்பதிவுவாத ஓவியக் கலைக்காகத் தொடக்கக்காலத்தில் முழு ஈடுபாட்டுடன் பொறுப்பாற்றிய தொலைநோக்கு கொண்ட சேகரிப்பாளர்களில் சிலரை மட்டுமே எடுத்துக்காட்டுகின்றன. 19 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் உணர்வுப்பதிவுவாதத்தின் செல்வாக்கு பிரான்சுக்கு அப்பால் எவ்வாறு விரைவாக விரிவடைந்தது என்பதையும், உலகம் முழுவதும் இந்த இயக்கத்திற்கான பார்வையாளர்களையும் பாராட்டையும் எவ்வாறு ஏற்படுத்தியது என்பதையும் இதுபோன்ற கதைகள் எடுத்துக்காட்டுகின்றன.

Théodore Rousseau

(b. 1812, Paris, France; d. 1867, Barbizon, France)

Edge of the Woods (Plain of Barbizon near Fontainebleau)

c. 1850–1860

Oil on canvas

Bequest of Mrs. David P. Kimball, 1923               23.399                                         

“I will never get old, as long as I have my eyes to see.” —Rousseau  

Entranced by the forest of Fontainebleau, Rousseau was inspired to make the direct observation of its trees and clearings the heart of his work, thus forging a new manner of landscape painting. Rousseau first settled near Fontainebleau for a sustained painting campaign in the winter of 1836 to 1837 and subsequently spent the next three autumns and winters in the nearby village of Barbizon. He enjoyed these seasons when most other artists and tourists had left, and he could be alone in the nearby forest. His preference for autumnal subjects contributed to his renown as a colourist, as did his mastery of an immense palette of greens, russets and browns. His approach to rendering the experience of nature would be one that influenced the subsequent generation of Impressionist painters.

泰奥多尔·卢梭

（1812年生于法国巴黎；1867年逝于法国巴尔比松）

《森林的边缘》（枫丹白露附近的巴尔比松平原）

约1850–1860年

油彩画布

戴维·P·金博尔夫人遗赠，1923年                                         23.399

“只要我还能看见，就永远不会老去。” ——卢梭

泰奥多尔·卢梭沉醉于枫丹白露森林的魅力，将树木与林间的空地作为创作核心，从而开创了风景画的新境界。1836至1837年的冬季，他首次在枫丹白露附近长期驻留写生，此后连续三个秋冬季节栖身于邻近巴比松村。这个其他艺术家与游客离去后的季节，林间寂静少人，正合他独自对话自然的心境。卢梭对秋景题材的偏爱，加之对绿色、赤褐色与棕褐色等广阔色谱的驾驭，使他成为色彩大师。他呈现自然体验的艺术手法，深刻影响了后来一代的印象派画家。

Théodore Rousseau

(l. 1812, Paris, Perancis; m. 1867, Barbizon, Perancis)

Pinggir Hutan (Dataran Barbizon berhampiran Fontainebleau)

sekitar 1850–1860

Cat minyak di atas kanvas

Wasiat Puan David P. Kimball, 1923                                         23.399

"Saya tidak akan pernah menjadi tua, selagi saya mempunyai mata untuk melihat." —Rousseau

Terpesona oleh hutan Fontainebleau, Théodore Rousseau terinspirasi untuk membuat pemerhatian langsung ke atas pokok-pokoknya dan kawasan lapangnya sebagai inti pati karyanya, sekali gus membentuk cara baharu dalam lukisan landskap. Rousseau mula menetap berhampiran Fontainebleau untuk kempen melukis yang berterusan pada musim sejuk 1836 hingga 1837 dan kemudiannya menghabiskan tiga musim luruh dan musim sejuk berikutnya di perkampungan Barbizon yang berdekatan. Beliau menikmati musim-musim ini apabila kebanyakan artis dan pelancong lain telah beredar, dan beliau boleh bersendirian di hutan berhampiran. Kecenderungan beliau terhadap subjek musim luruh menyumbang kepada kemasyhurannya sebagai seorang ahli warna, begitu juga dengan penguasaannya terhadap palet yang meluas meliputi warna-warna hijau, merah dan coklat. Pendekatan beliau dalam menyampaikan pengalaman alam semula jadi akan menjadi sesuatu yang mempengaruhi generasi pelukis Impresionis seterusnya.

தியோடர் ரூசோ (Théodore Rousseau)

(பிறப்பு 1812, பாரிஸ், பிரான்ஸ்; இறப்பு 1867, பார்பிசன், பிரான்ஸ்)

காட்டுப்பகுதியின் விளிம்பு (ஃபோன்டைன்ப்ளூவுக்கு அருகிலுள்ள பார்பிசன் சமவெளி)

சுமார் 1850–1860

கித்தானில் எண்ணெய்

திருமதி டேவிட் பி. கிம்பலின் உயில், 1923                    23.399           

 "எனக்குப் பார்க்கக் கண்கள் இருக்கும் வரை, நான் ஒருபோதும் முதுமை அடையமாட்டேன்." – ரூசோ

ஃபோன்டைன்ப்ளூவின் காடுகளால் ஈர்க்கப்பட்ட தியோடர் ரூசோ, அதன் மரங்கள் மற்றும் வெட்டவெளிகளை நேரடியாகக் கவனிப்பதன் மூலம் தனது படைப்புகளின் நடுவமாக ஆக்கிக் கொள்ளத் தூண்டப்பட்டார், இதன் மூலம் ஒரு புதிய வகை இயற்கை நிலக்காட்சி ஓவியத்தை உருவாக்கினார். ரூசோ முதலில் 1836 முதல் 1837 வரையிலான குளிர்காலத்தில் நீடித்த ஓவியப் பரப்புரைக்காக ஃபோன்டைன்ப்ளூவுக்கு (Fontainebleau) அருகில் குடியேறினார், பின்னர் அடுத்த மூன்று இலையுதிர் காலங்களையும் குளிர்காலங்களையும் அருகிலுள்ள பார்பிசன் (Barbizon) கிராமத்தில் கழித்தார். பெரும்பாலான மற்ற ஓவியர்கள் மற்றும் சுற்றுலாப் பயணிகள் வெளியேறியபோதும் கூட அவர் அங்கிருந்து இப்பருவங்களை சுவைத்தார், மேலும் அருகிலுள்ள காட்டில் அவரால் தனியாக இருக்க முடிந்தது. இலையுதிர் காலத் தலைப்புப் பொருள்களுக்கான அவரது விருப்பமும், பச்சை, செம்பழுப்பு மற்றும் பழுப்பு நிறங்களின் மகத்தான நிறத்தட்டில் அவரது தேர்ச்சியும் ஒரு வண்ண ஓவியர் என்ற அவரது புகழுக்குப் பங்களித்தன. இயற்கையின் அனுபவத்தை வழங்குவதற்கான அவரது அணுகுமுறை அடுத்தடுத்த தலைமுறை உணர்வுப்பதிவுவாத ஓவியர்களைப் பாதித்த ஒன்றாக இருக்கும்.

Claude Monet

(b. 1840, Paris, France; d. 1926, Giverny, France)
Woodgatherers at the Edge of the Forest

c. 1863

Oil on panel

Henry H. and Zoe Oliver Sherman Fund, 1974              1974.325                                                     

“Théodore Rousseau made some very beautiful landscapes… Daubigny, now there is a fellow who does well, who understands nature! The Corots are unadorned marvels.” —Monet 

This early work reflects Monet’s admiration for the landscape painters of the previous generation. Their work was centred around the village of Barbizon on the edge of the forest of Fontainebleau, and it was their commitment to direct observation and their ability to find beauty in commonplace scenes that set the precedent for Impressionism. Monet painted this in 1863, when he travelled to Fontainebleau in search of new motifs. Monet’s choice of subject matter and darker colour palette echoes the rural labourers and tranquil views of Millet and Rousseau. The baton of plein air (“open air”  or “outdoor”) painting was therefore handed down to a new generation of painters, nurtured in the sylvan glades of Fontainebleau.

克劳德·莫奈

（1840年生于法国巴黎；1926年逝于法国吉维尼）

《林边拾柴人》

约1863年

油彩画板

亨利·H·谢尔曼与佐伊·奥利弗·谢尔曼基金捐赠，1974年  1974.325

“泰奥多尔·卢梭创作过许多绝美的风景画……而多比尼，这才是真正懂得自然的高手！柯罗的作品则是质朴无华的奇迹。”——莫奈

这幅早期作品体现了莫奈对前辈风景画家的崇敬。他们以枫丹白露森林边缘的巴尔比松村为创作中心，凭借对直接观察的执着追求和在平凡场景中发掘美感的才能，为印象主义奠定了先河。莫奈在1863年为寻找新题材前往枫丹白露时创作此作。作品选题与暗色调画风呼应了米勒和卢梭笔下的乡间劳作与宁静景致。如此，户外写生的艺术火炬便在枫丹白露林间空地孕育的新生代画家手中得以传承。

Claude Monet

(l. 1840, Paris, Perancis; m. 1926, Giverny, Perancis)

Pengumpul Kayu di Pinggir Hutan

sekitar 1863

Cat minyak pada panel

Henry H. dan Zoe Oliver Sherman Fund, 1974  1974.325

"Théodore Rousseau menghasilkan beberapa landskap yang sangat indah... Daubigny, memang seorang yang hebat, beliau memahami alam semulajadi! Karya-karya Corot pula, keindahan semulajadi yang menakjubkan." —Monet

Karya awal ini mencerminkan kekaguman Monet terhadap pelukis landskap generasi terdahulu. Karya mereka tertumpu di sekitar perkampungan Barbizon di pinggir hutan Fontainebleau, dan komitmen mereka terhadap pemerhatian langsung dan keupayaan mereka untuk mencari keindahan dalam adegan biasa yang menjadi contoh bagi Impresionisme. Monet melukis ini pada tahun 1863, apabila beliau mengembara ke Fontainebleau untuk mencari motif baharu. Pilihan subjek Monet dan palet warna yang lebih gelap menggemakan pekerja desa dan pemandangan Millet dan Rousseau yang tenang. Oleh itu, lukisan baton plein air (Frasa Perancis untuk di udara terbuka atau di luar) telah diturunkan kepada pelukis generasi baharu, yang dipupuk dalam kawasan lapang hutan Fontainebleau.

குளோட் மொனே (Claude Monet)

(பிறப்பு 1840, பாரிஸ், பிரான்ஸ்; இறப்பு. 1926, கிவர்னி, பிரான்ஸ்)

காட்டின் ஓரத்தில் மரத்துண்டு சேகரிப்பாளர்கள்

சுமார் 1863

பலகைச்சட்டகத்தில் எண்ணெய்

ஹென்றி எச். மற்றும் ஜோ ஆலிவர் ஷெர்மன் ஆகியோரின் நிதி, 1974    1974.325

"தியோடர் ரூசோ சில மிக அழகான நிலப்பரப்புகளை உருவாக்கினார்... டாபிக்னி, இப்போது நன்றாகச் செயல்படும், இயற்கையைப் புரிந்துகொள்ளும் ஒரு மனிதர் அங்கு இருக்கிறார்! கொரோக்கள் என்பவை அலங்காரமற்ற அற்புதங்கள்." —மொனே

இந்தத் தொடக்கக்காலப்படைப்பு, முந்தைய தலைமுறையின் நிலத்தோற்ற ஓவியர்கள் மீதான மொனேவின் நல்லெண்ணத்தைப் பிரதிபலிக்கிறது. அவர்களின் பணி 'ஃபோன்டைன்ப்ளூ' காட்டின் விளிம்பில் உள்ள பார்பிசன் கிராமத்தை மையமாகக் கொண்டது, மேலும் நேரடியாக கூர்கண்காணிப்புக்கான அவர்களின் ஈடுபாடும், பொதுவான காட்சிகளில் அழகைக் கண்டறியும் திறனும் உணர்வுப்பதிவுவாதத்துக்கு முன்சான்றாக அமைந்தன. மொனே 1863 ஆம் ஆண்டில், புதிய மையக்கருக்களைத் தேடி ஃபோன்டைன்ப்ளூவுக்குச் சென்றபோது இதை வரைந்தார். மொனேவின் தலைப்புப்பொருட்தேர்வும் இருண்ட வண்ணத் தட்டகத் தேர்வும், கிராமப்புறத் தொழிலாளர்கள் ஓவியத்தில் மில்லட் மற்றும் ரூசோவின் அமைதியான பார்வைக்கோணங்களை எதிரொலிக்கிறது. எனவே திறந்தவெளி ஓவியத்துக்கான பொறுப்புத்தடி, ஃபோன்டைன்ப்ளூவின் சில்வன் புல்வெளிகளில் வளர்க்கப்பட்ட புதிய தலைமுறை ஓவியர்களிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டது.

Pierre-Auguste Renoir

(b. 1841, Limoges, France; d. 1919, Cagnes-sur-Mer, France)
Woman with a Parasol and Small Child on a Sunlit Hillside

c. 1874–1876

Oil on canvas

Bequest of John T. Spaulding, 1948                                48.593                                                          

“An artist, under pain of oblivion, must have confidence in himself, and listen only to his real master: Nature.” —Renoir

Renoir’s model for this painting was likely Camille Monet, the wife of his fellow Impressionist Claude Monet. Renoir painted her on several occasions between 1874 and 1876. Here she sits on a hillside, her white dress dappled with pink and blue in the shade. Her grace and composure stand in marked contrast to the child who wanders off into the background on the right, oblivious to the painter’s presence. Renoir’s distinctive feathery brushstrokes contrast with the thicker dabs and dashes used by Monet in the other paintings you can see nearby. His painting style was judged harshly by some fellow artists, such as Edgar Degas, who disdainfully remarked, “[H]e paints with balls of wool.”

皮埃尔-奥古斯特·雷诺阿

（1841年生于法国利摩日；1919年逝于法国卡涅-苏尔-梅尔）

《阳光普照的山坡上打阳伞的女人和小孩》

约1874–1876年

油彩画布

约翰·T·斯波尔丁遗赠，1948年                                                                                        48.593

“艺术家若想免于被遗忘，必须自信，只听从真正的导师：大自然。” ——雷诺阿

此画模特很可能是印象派画家克劳德·莫奈之妻卡米尔·莫奈。1874至1876年间，雷诺阿多次为她作画。此作中她静坐山坡，白裙在树荫下映出斑驳的粉蓝光影。她优雅从容的姿态与右后方漫不经心走远的孩子形成鲜明对比——那孩童全然未觉画家存在。雷诺阿标志性的羽毛般轻盈笔触，与展厅里莫奈作品中厚重的点染笔法形成鲜明对比。雷诺阿的绘画风格曾遭同时代艺术家严厉批评。埃德加·德加就曾不屑地评论道：“他在用羊毛球作画。”

Pierre-Auguste Renoir

(l. 1841, Limoges, Perancis; m. 1919, Cagnes-sur-Mer, Perancis)

Wanita dengan Payung dan Anak Kecil di Lereng Bukit yang Diterangi Matahari

sekitar 1874–1876

Cat minyak di atas kanvas

Wasiat John T. Spaulding, 1948                                                                                                     48.593

"Seorang seniman, demi mengelakkan diri daripada dilupakan, mesti mempunyai keyakinan pada dirinya sendiri, dan hanya mendengar kata-kata guru sejati mereka: Alam." —Renoir

Model Renoir untuk lukisan ini dipercayai ialah Camille Monet, isteri kepada rakan Impresionis beliau Claude Monet. Renoir melukis wanita ini beberapa kali antara tahun 1874 dan 1876. Di sini beliau digambarkan sedang duduk di lereng bukit, gaun putihnya dihiasi corak merah jambu dan biru di tempat teduh. Keanggunan dan ketenangannya jelas berbeza dengan kanak-kanak yang merayai di latar belakang di sebelah kanan, yang tidak menyedari kehadiran pelukis. Sapuan bulu berus yang tersendiri Renoir berbeza dengan sapuan lebih tebal yang digunakan oleh Monet dalam karya lain berhampiran. Gaya lukisan beliau pernah dikritik hebat oleh beberapa rakan seniman, seperti Edgar Degas, yang mencemuhnya dengan berkata, "Beliau melukis dengan bebola benang bulu."

பியர்-அகஸ்டே ரெனோயர் (Pierre-Auguste Renoir)

(பிறப்பு 1841, லிமோஜஸ், பிரான்ஸ்; இறப்பு 1919, காக்னஸ்-சுர்-மெர், பிரான்ஸ்)

சூரிய ஒளியில் மிளிரும் மலைப்பகுதியில் குடையுடனும் ஒரு சிறு குழந்தையுடனும் உள்ள பெண்

சுமார் 1874–1876

கித்தானில் எண்ணெய்

ஜான் டி. ஸ்பால்டிங்கின் உயில்,  1948                             48.593

"மறதி பற்றிய வேதனையில் இருக்கும் ஓர் ஓவியன், தன் மீது நம்பிக்கை வைத்து, தன் உண்மையான எஜமானரான இயற்கைக்கு மட்டுமே செவிசாய்க்கவேண்டும்." —ரெனோயர்

இவ்வோவியத்திற்கான ரெனோயரின் எழில்காட்டுநர், அவரது சக உணர்வுப்பதிவுவாதி குளோட் மொனேவி மனைவியான காமில் மொனேவாக இருக்கலாம்.

1874 மற்றும் 1876 க்கு இடையில் பல சந்தர்ப்பங்களில் ரெனோயர் அவரை வரைந்தார். இங்கே அவர் ஒரு மலைப்பாதையில் அமர்ந்திருக்கிறார், அவருடைய வெள்ளை உடையில் இளஞ்சிவப்பு மற்றும் நீல நிறப் புள்ளிகள் உள்ளன. அவருடைய நேர்த்தியும் அமைதியும், வலதுபுறத்தில் பின்னணியில் அலைந்து திரியும் குழந்தைக்கு முற்றிலும் மாறுபட்டதாக நிற்கின்றன, ஓவியரின் இருப்பை மறந்துவிடுகின்றன. ரெனோயரின் தனித்துவமான இறகு போன்ற மென்மையான தூரிகை அசைவுகள், நீங்கள் அருகில் காணக்கூடிய மற்ற ஓவியங்களில் மொனே பயன்படுத்திய தடிமனான தொடுகைகள் மற்றும் கோடுகளுடன் வேறுபடுகின்றன. அவரது ஓவியப் பாணியை எட்கர் டெகாஸ் போன்ற சில சக ஓவியர்கள் கடுமையாக விமர்சித்தனர், "அவர் கம்பளிப் பந்துகளால் வண்ணம் தீட்டுகிறார்" என்று இழிவாகக் குறிப்பிட்டனர்.

Edgar Degas

(b. 1834, Paris, France; d. 1917, Paris, France)
At the Races in the Countryside

1869

Oil on canvas

1931 Purchase Fund, 1926                             26.790

This picture appeared in the Impressionists’ first joint exhibition, which was held at 35 Boulevard des Capucines, Paris, in 1874. Unlike a number of the other Impressionist artists, Degas maintained a more finished, realist style of painting. He focused less on expressive brushwork made en plein air, and more on capturing the subjects of modern urban life. However, like the other artists of the group, Degas was critical of the conservatism of the Paris Salon. In 1870, he wrote an open letter to the Salon, challenging them to adopt a more sympathetic approach to their presentation of artworks.

This painting is at once a landscape, a scene from everyday life and a modern family portrait. The driver of the carriage is Degas’s friend Paul Valpinçon, who sits beside his wife, their wet nurse (her bare breast exposed) and— in the nurse’s lap—the couple’s infant son, Henri. Degas loved to study the movement of horses at Valpinçon’s property in Normandy. Despite the context of horse racing, this is a calm scene, with the carriage facing away from the action of the track, far in the background.

埃德加·德加

（1834年生于法国巴黎；1917年逝于法国巴黎）

《乡间赛马场》

1869年

油彩画布

1931年购藏基金，1926年入藏                 26.790

此画曾亮相于1874年在巴黎卡普西纳大道35号举办的印象派首次联合展览。与其他一些印象派艺术家不同，德加始终坚持更趋完善、更具现实主义的绘画风格。他较少关注户外写生中富有表现力的笔触，而更注重捕捉现代都市生活的主题。然而，德加和该团体其他艺术家一样，对巴黎沙龙的保守主义颇有异议。1870年，他曾致函沙龙公开信，呼吁主办方以更包容的态度呈现艺术作品。

这幅画作同时呈现了风景、日常生活场景与现代家庭肖像。马车夫是德加的朋友保罗·瓦尔平雄，他坐在妻子身旁，奶妈（裸露着乳房）抱着夫妇俩的婴儿亨利坐在膝上。德加喜欢在瓦尔平雄位于诺曼底的庄园研究马匹的动态。尽管主题是赛马场景，画面却呈现出宁静氛围——马车背对赛道，远处的赛场喧嚣与画面主旨形成鲜明疏离。

Edgar Degas

(l. 1834, Paris, Perancis; m. 1917, Paris, Perancis)

Perlumbaan di Desa

1869

Cat minyak di atas kanvas

1931 Kumpulan Wang Belian, 1926       26.790

Gambar ini muncul dalam pameran bersama pertama golongan Impresionis, yang diadakan di Paris di 35 Boulevard des Capucines pada tahun 1874. Tidak seperti beberapa artis Impresionis lain, Degas mengekalkan gaya lukisan yang lebih siap dan realis. Beliau kurang menumpukan perhatian pada sapuan berus ekspresif yang dibuat secara en plein air, dan lebih kepada merakam subjek kehidupan bandar moden. Bagaimanapun, seperti seniman-seniman kumpulan lain, Degas mengkritik konservatisme Salon Paris. Pada tahun 1870, beliau juga menulis surat terbuka kepada Salon, mencabar mereka untuk menerima pendekatan yang lebih bersimpati terhadap persembahan karya seni mereka.

Lukisan ini sekaligus merupakan landskap, pemandangan dari kehidupan seharian dan potret keluarga moden. Pemandu pedati itu ialah rakan Degas, Paul Valpinçon, yang duduk di sebelah isterinya, ibu asuhan kepada anak mereka (payudaranya terdedah) dan—di pangkuan ibu asuhan—anak lelaki pasangan itu, Henri. Degas gemar mengkaji pergerakan kuda di estet Valpinçon di Normandy. Walaupun berlatarbelakangkan perlumbaan kuda, ini adalah pemandangan yang tenang kerana pedati itu menghadap jauh dari aksi trek, yang berada jauh di latar belakang.

எட்கர் டெகாஸ் (Edgar Degas)

(பிறப்பு 1834, பாரிஸ், பிரான்ஸ்; இறப்பு. 1917, பாரிஸ், பிரான்ஸ்)

கிராமப்புறங்களில் நடந்த பந்தயங்களில்

1869

கித்தானில் எண்ணெய்

1931 வாங்குதலுக்கான நிதி, 1926                       26.790

இவ்வோவியம், 1874 ஆம் ஆண்டு பாரிஸில் 35 பவுல்வர்டு டெஸ் கபூசின்ஸில் நடைபெற்ற உணர்வுப்பதிவுவாதிகளின் முதல் கூட்டுக் கண்காட்சியில் இடம்பெற்றது. பல உணர்வுப்பதிவுவாத ஓவியர்களைப் போலல்லாமல், டெகாஸ் மிகவும் முழுமையான, இயல்பான ஓவியப் பாணியைப் பின்பற்றினார். அவர் வெளிப்படையான தூரிகை வேலைப்பாடுகளில் குறைவாகவும், நவீன நகர்ப்புற வாழ்க்கையின் கருப்பொருள்களைப் படம்பிடிப்பதில் அதிகமாகவும் கவனம் செலுத்தினார். இருப்பினும், குழுவின் மற்ற ஓவியர்களைப் போலவே, டெகாஸும் பாரிஸ் எழிற்கூடப் பழமைவாதத்தை விமர்சித்தார். 1870 ஆம் ஆண்டில், அவர் எழிற்கூடத்துக்கு ஒரு வெளிப்படையான கடிதத்தையும் எழுதினார், அவர்களின் கலைப்படைப்புகளைக் காட்சிக்கு வைப்பதில் இரக்கமிகு அணுகுமுறை ஒன்றைக் கொள்ளுமாறு சவால் விடுத்தார்.

இவ்வோவியம் ஒரே நேரத்தில் ஒரு இயற்கை நிலப்பரப்பு ஓவியமாகவும், அன்றாட வாழ்க்கையின் ஒரு காட்சி ஓவியமாகவும் நவீனக் குடும்பம் ஒன்றின் உருவப்பட ஓவியமாகவும் விளங்குகிறது. இவ்வண்டியின் ஓட்டுநர் டெகாஸின் நண்பர் பால் வால்பினோன் ஆவார், அவர் தனது மனைவியின் அருகில், அவர்களின் பாலூட்டித் தாதி (அவருடைய வெற்று மார்பகம் வெளிப்படுகிறது) அருகில் உள்ளார். தாதியின் மடியில் தம்பதியரின் ஆண் குழந்தை ஹென்றி அமர்ந்திருக்கிறது. நார்மண்டியில் உள்ள வால்பினோனின் வளாகத்தில் குதிரைகளின் அசைவுகளைப் படிப்பதில் டெகாஸ் மிகவும் ஆர்வமாக இருந்தார். குதிரைப் பந்தயத்தின் சூழல் இருந்தபோதிலும், வண்டியானது பாதையின் செயல்பாட்டிலிருந்து முற்றிலும் விலகி, பின்னணியில் வெகு தொலைவில் இருப்பதால் இஃது ஓர் அமைதியான காட்சியாகும்.

Eugène Louis Boudin

(b. 1824, Honfleur, France; d. 1898, Deauville, France)
Figures on the Beach

1893

Oil on canvas

Bequest of William A. Coolidge, 1993         1993.32

“Three brushstrokes directly from nature are worth more than two days of work in the studio.” —Boudin 

A storm is looming. Diagonal strokes at the horizon line indicate wind and rain. Yet bathers wade at low tide on the Normandy beach depicted here, seemingly untroubled by the approaching weather. Boudin conjures their parasols and hitched skirts with a few deft dots of paint. His treatment of fleeting light and weather effects and the bold spontaneity of his pictures exemplify the influential role he held for Impressionist painters, most notably Claude Monet. In 1869, the critic Jules-Antoine Castagnary wrote perceptively about Boudin’s work: “This is the ocean and you can almost smell the salty fragrance.”

欧仁·路易·布丹

（1824年生于法国翁弗勒尔；1898年逝于法国多维尔）

《海滩上的人物》

1893年

油彩画布

威廉·A·柯立芝遗赠，1993年                                                         1993.32

“三笔直接取材于自然的笔触，胜过两日在画室的劳作。”——布丹

暴风雨正在酝酿。地平线上斜向的笔触暗示着风雨将至。然而画中诺曼底海滩的潮汐退去时，沐浴者们仍在浅滩中嬉戏，似乎未受迫近的天气影响。布丹仅以几笔灵动的点状笔触，便勾勒出她们的阳伞与撩起的裙裾。他捕捉转瞬即逝的光影与天气变幻的手法，以及画作中大胆的即兴风格，彰显了其对印象派画家，特别是克劳德·莫奈的深远影响。1869年，评论家朱尔斯-安托万·卡斯塔尼亚里曾精辟地评价布丹的作品：“这便是海洋，你几乎能嗅到咸涩的芬芳。”

Eugène Louis Boudin

(l. 1824, Honfleur, Perancis; m. 1898, Deauville, Perancis)

Figura di Pantai

1893

Cat minyak di atas kanvas

Wasiat William A. Coolidge, 1993                                                                                         1993.32

"Tiga sapuan berus terus dari alam semula jadi bernilai lebih daripada dua hari bekerja di studio." —Boudin

Badai bakal melanda. Sapuan berus serong pada garis ufuk menunjukkan tiupan angin dan hujan. Namun begitu, para pengunjung masih berendam di pantai Normandy ini ketika air surut, seolah-olah tidak terganggu oleh perubahan cuaca. Boudin melukis payung dan gaun wanita yang dinaikkan dengan beberapa titik cat yang cekap. Cara beliau menangani kesan cahaya dan cuaca yang sepintas lalu serta kespontanan berani dalam lukisannya menunjukkan peranan besar yang beliau mainkan terhadap pelukis Impresionis, terutamanya Claude Monet. Pada tahun 1869, pengkritik Jules-Antoine Castagnary pernah mengulas dengan tepat tentang karya Boudin: "Inilah lautan dan anda seolah-olah dapat menghidu bau wangian masinnya."

யூஜின் லூயிஸ் பவுடின் (Eugène Louis Boudin)

(பிறப்பு 1824, ஹான்ஃப்ளூர், பிரான்ஸ்; இறப்பு 1898, டூவில், பிரான்ஸ்)

கடற்கரையில் உள்ள உருவங்கள்

1893

கித்தானில் எண்ணெய்

வில்லியம் ஏ. கூலிட்ஜின் உயில், 1993                           1993.32

"இயற்கையின் அருகில் நேரடியாக வரையப்படும் மூன்று தூரிகைத் தொடுகைகள் படைப்பகத்தில் இரண்டு நாள்கள் வேலை செய்வதை விட மதிப்புமிக்கவை." –பௌடின்

ஒரு புயல் நெருங்கி வருகிறது. அடிவானக் கோட்டில் உள்ள மூலைவிட்டக் கோடுகள் காற்று மற்றும் மழையைக் குறிக்கின்றன. இருப்பினும், இங்கே சித்தரிக்கப்பட்டுள்ள நார்மண்டி கடற்கரையில் குளிப்பவர்கள் குறைந்த அளவிலான அலையில் சறுக்குகிறார்கள், அவர்கள் நெருங்கி வரும் வானிலையைப்பற்றி கவலைப்படாமல் இருப்பதுபோலத் தெரிகிறது. பவுடின் அவர்களின் குடைகள் மற்றும் குட்டைப் பாவாடைகளைச் சில திறமையான வண்ணப்பூச்சுப் புள்ளிகளால் கற்பனை செய்கிறார். விரைவான ஒளி மற்றும் வானிலை விளைவுகளை அவர் கையாள்வதும், அவரது படங்களில் உள்ள தடித்த தொடர்ச்சித்தன்மையும், உணர்வுப்பதிவுவாத ஓவியர்களிடம், குறிப்பாக கிளாட் மொனேவிடம், அவர் கொண்டிருந்த செல்வாக்குமிக்க பங்கை எடுத்துக்காட்டுகின்றன. 1869 ஆம் ஆண்டில், திறனுரைநரான ஜூல்ஸ்-அன்டோயின் காஸ்டாக்னரி பௌடினின் படைப்புகளைப் பற்றி புலனுணர்வுடன்  "இது கடல், நீங்கள் கிட்டத்தட்ட உப்பு மணத்தை மணக்க முடியும்." என்று எழுதினார்.

Camille Pissarro

(b. 1830, Charlotte Amalie, Danish West Indies [now US Virgin Islands]; d. 1903, Paris, France)
Woman Emptying a Wheelbarrow

1880

Etching and drypoint, second state

Katherine E. Bullard Fund in memory of Francis Bullard, 1959                                                                   59.539

In etching, artists can continue to revise a composition directly on the copper plate, making successive versions of the same print that build upon the initial version, or “state.” Pissarro was remarkably experimental in this regard, often producing and exhibiting multiple states of a single print. In this instance, he made eleven states of this view of a woman overturning a wheelbarrow in a rural setting. The three examples shown here underscore the range of effects he achieved, from very sketchy, loose marks to the softened, nearly painterly texture of the later states.

卡米耶·毕沙罗

1830年生于丹麦西印度群岛夏洛特阿马利亚[今美属维尔京群岛]；1903年逝于法国巴黎）

《倾倒手推车的妇女》

1880年

蚀刻版画与干刻版画，第二版

凯瑟琳·E·布拉德纪念基金，1959年捐赠，纪念弗朗西斯·布拉德                              59.539

在创作蚀刻版画时，艺术家能够直接在铜版上反复修改构图，通过迭代创作使同一版画在初版基础上不断完善。毕沙罗在此方面尤为善于实验，常为单幅版画制作并展出多个版本。此作中，他以乡村场景为背景，描绘妇女倾倒手推车的画面，共针对这个场景创作了十一版。此处展示的三幅作品凸显其技法演变的广度：从极具草稿感的松散笔触，到后期版本中柔化得近乎油画质感的肌理。

Camille Pissarro

(l. 1830, Charlotte Amalie, Hinbeliau Barat Denmark [kini Kepulauan Virgin AS]; m. 1903, Paris, Perancis)

Wanita Mengosongkan Kereta Sorong

1880

Goresan dan titik kering, keadaan kedua

Dana Katherine E. Bullard sebagai memperingati Francis Bullard, 1959                                        59.539

Dalam proses goresan, artis boleh terus menyemak komposisi secara langsung pada plat tembaga, menghasilkan cetakan yang sama dalam beberapa versi berturut-turut yang berasaskan versi awal, atau "keadaan". Pissarro sangat bereksperimen dalam hal ini, sering menghasilkan dan mempamerkan berbilang keadaan cetakan tunggal. Dalam hal ini, beliau membuat sebelas keadaan pandangan ini tentang seorang wanita yang menerbalikkan kereta sorong di latar kawasan desa. Tiga contoh yang ditunjukkan di sini menggariskan pelbagai kesan yang dihasilkan beliau, bermula daripada tanda yang sangat samar dan longgar kepada tekstur yang lembut dan hampir seperti lukisan cat pada keadaan yang terkemudian.

காமில் பிஸ்ஸாரோ (Camille Pissarro)

(பிறப்பு 1830, சார்லோட் அமலி, டேனிஷ் மேற்கிந்தியத் தீவுகள் [இப்போது அமெரிக்க விர்ஜின் தீவுகள்]; இறப்பு 1903, பாரிஸ், பிரான்ஸ்)

சக்கர வண்டியை வெற்றாக்கும் பெண்

1880

செதுக்குதல் மற்றும் உலர் புள்ளி, இரண்டாவது நிலை

பிரான்சிஸ் புல்லார்டின் நினைவாக கேத்தரின் இ. புல்லார்ட் நிதிவழங்கியது, 1959                    59.539

செதுக்கலில், ஓவியர்கள் செப்புத் தகட்டில் நேரடியாக ஓர் அமைப்பைத் தொடர்ந்து திருத்தி, தொடக்கப்பதிப்பு அல்லது "நிலை"யை அடிப்படையாகக் கொண்ட அதே அச்சின் தொடர்ச்சியான பதிப்புகளை உருவாக்கலாம். இதன் தொடர்பில் பிஸ்ஸாரோ பல்வேறு ஆய்வு முயற்சிகளில் ஈடுபட்டார், பெரும்பாலும் தொடக்கப் பதிப்பை உருவாக்கிய அதே அச்சில் அடுத்தடுத்த பதிப்புகளை உருவாக்கி வெளிப்படுத்தினார். இந்நிகழ்வில், கிராமப்புறச் சூழலில் ஒரு பெண் சக்கர வண்டியைக் கவிழ்ப்பது போன்ற இக்காட்சியின் பதினொரு பதிப்புகளை அவர் உருவாக்கினார். இங்கே காட்டப்பட்டுள்ள மூன்று சான்றுகள், மிகவும் திட்டவட்டமான, தளர்வான குறிகள் முதல் பிற்கால நிலைகளின் மென்மையான, கிட்டத்தட்ட ஓவிய அமைப்பு வரை அவர் அடைந்த விளைவுகளின் வரம்பை அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகின்றன.

Camille Pissarro

(b. 1830, Charlotte Amalie, Danish West Indies [now US Virgin Islands]; d. 1903, Paris, France)
Two Peasant Women in a Meadow (Le Pré)

1893

Oil on canvas

Deposited by the Trustees of the White Fund, Lawrence, Massachusetts

Courtesy of the Museum of Fine Arts, Boston

“How can one combine the purity and simplicity of the dot with the fullness, suppleness, liberty, spontaneity and freshness of sensation postulated by Impressionist art?” —Pissarro

Pissarro mainly lived in small villages in the countryside and identified with the plights and hardships of rural labourers, seeing himself as a worker who needed to support his large family throughout his life. His depictions of agricultural scenes hint at his anarchist politics;  he valued the collective aims and shared purpose of rural labourers and communities to counteract governmental and social hierarchies. In this seemingly simple depiction of peasant women conversing and cows grazing, Pissarro worked through complex technical concerns. His use of a variety of brushstrokes enlivens the composition and suggests the differing textures of grass, fabric and foliage, as well as the movement of a breeze.

卡米耶·毕沙罗

（1830年生于丹麦西印度群岛夏洛特阿马利亚[今美属维尔京群岛]；1903年逝于法国巴黎）

《草地上的两位农妇》（Le Pré）

1893年

油彩画布

由马萨诸塞州劳伦斯市白基金受托人寄存

波士顿美术博物馆提供

“如何将点的纯粹与简洁，与印象派艺术所追求的饱满、柔韧、自由、自然与鲜活感官体验相融合？” ——毕沙罗

毕沙罗主要居住于乡村小村落，身为劳动者，毕生需要养活大家庭，因此他深切体会着农村劳动者的困境与艰辛。他描绘的农耕场景暗含无政府主义政治理念：他珍视乡村劳动者与社区追求集体目标、共享使命的精神，以此对抗政府与社会等级制度。在这幅看似简单，描绘农妇闲谈、牛群吃草的画面中，毕沙罗运用了极为复杂的技法。多变的笔触使构图生动起来，既呈现出草地、布料与树叶的不同质感，又暗示着微风拂过的动态。

Camille Pissarro

(l. 1830, Charlotte Amalie, Hinbeliau Barat Denmark [kini Kepulauan Virgin AS]; m 1903, Paris, Perancis)

Dua Wanita Petani di Padang Padang (Le Pré)

1893

Minyak di atas kanvas

Didepositkan oleh Pemegang Amanah White Fund, Lawrence, Massachusetts

Ihsan dari Muzium Seni Halus, Boston

"Bagaimanakah seseorang boleh menggabungkan kemurnian dan kesederhanaan titik dengan kepenuhan, kelembutan, kebebasan, kespontanan dan kesegaran sensasi yang diperlukan oleh seni Impresionis?" – Pissarro

Pissarro kebanyakannya tinggal di kampung-kampung kecil di kawasan desa dan mengenal pasti kesusahan dan kesusahan tenaga kerja kawasan desa sebagai pekerja sendiri, kerana beliau perlu menyara keluarga besarnya sepanjang hidupnya. Penggambaran adegan pertaniannya membayangkan politik anarkisnya; beliau menghargai matlamat kolektif dan tujuan bersama buruh dan komuniti kawasan desa untuk menentang hierarki kerajaan dan sosial. Dalam gambaran wanita petani yang kelihatan sedang berbual dan lembu meragut rumput yang kelihatan mudah ini, Pissarro mengusahakan masalah teknikal yang kompleks. Penggunaan pelbagai sapuan berus oleh beliau memeriahkan komposisi dan membayangkan tekstur rumput, fabrik dan dedaunan yang berbeza, serta pergerakan angin sepoi-sepoi.

காமில் பிஸ்ஸாரோ (Camille Pissarro)

(பிறப்பு 1830, சார்லோட் அமலி, டேனிஷ் மேற்கிந்தியத் தீவுகள் [இப்போது அமெரிக்க விர்ஜின் தீவுகள்]; இறப்பு 1903, பாரிஸ், பிரான்ஸ்)

புல்வெளியில் இரண்டு விவசாயப் பெண்கள்

1893

கித்தானில் எண்ணெய்

வெள்ளை நிதியத்தின் அறங்காவலர்களால் வைப்பு செய்யப்பட்டது, லாரன்ஸ், மாசசூசெட்ஸ்

பாஸ்டனில் உள்ள நுண்கலை அருங்காட்சியகத்தின் நன்கொடை

"புள்ளியின் தூய்மை மற்றும் எளிமையை, உணர்வுப்பதிவுவாத ஓவியக்கலையால் முன்வைக்கப்பட்ட உணர்வின் முழுமை, நெகிழ்வுத்தன்மை, சுதந்திரம், தன்னிச்சையான தன்மை மற்றும் புத்துணர்ச்சியுடன் எவ்வாறு இணைக்க முடியும்?" – பிஸ்ஸாரோ

பிஸ்ஸாரோ முதன்மையாகக் கிராமப்புறங்களில் உள்ள சிறிய கிராமங்களில் வசித்து வந்தார், மேலும் தனது வாழ்நாள் முழுவதும் தனது பெரிய குடும்பத்துக்கு உதவ வேண்டியிருந்ததால், ஒரு தொழிலாளியாகக் கிராமப்புற தொழிலாளர்களின் துயரங்களையும் கஷ்டங்களையும் உணர்ந்திருந்தார். விவசாயக் காட்சிகளைப் பற்றிய அவரது சித்தரிப்புகள் அவரது "அரசின்மை" அரசியலைக் குறிக்கின்றன; அரசாங்க மற்றும் சமூகப் படிநிலைகளை எதிர்கொள்வதற்குக் கிராமப்புறத் தொழிலாளர்கள் மற்றும் சமூகங்களிடையே இருந்த கூட்டு இலக்குகளையும் பகிரப்பட்ட நோக்கத்தையும் அவர் மதித்தார். விவசாயப் பெண்கள் உரையாடுவதையும், பசுக்கள் மேய்வதையும் சித்தரிக்கும் இந்த எளிமையான சித்தரிப்பில், பிஸ்ஸாரோ சிக்கலான தொழில்நுட்பக் கவலைகளை ஆராய்ந்தார். பல்வேறு தூரிகைத் தடவுகளைப் பயன்படுத்துவது கோர்வையை உயிர்ப்பிக்கிறது மற்றும் புல், துணி மற்றும் இலைகளின் மாறுபட்ட இழைவு அமைப்புகளையும், காற்றின் இயக்கத்தையும் பரிந்துரைக்கிறது.

Victorine Meurent

(b. 1844, Paris, France; d. 1927, Colombes, France)
Self-Portrait

c. 1876

Oil on canvas

Arthur Gordon Tompkins Fund, 2021              2021.554

This is the first painting by Meurent to enter a museum collection outside France. She is better known as an artist’s model, and prior to this had been Édouard Manet’s favourite model for over a decade. She made her debut as a painter at the Paris Salon in 1876, where she exhibited a self-portrait, perhaps this one, whereas Manet’s work was rejected by the Salon’s jury that same year. Painted some years after the familiar works by Manet that feature Meurent as his model, on view nearby, this self-portrait shows the more mature features of a woman in her early 30s. Her sidelong gaze, likely into a mirror, suggests a confident self-awareness.

维多琳·默兰

(1844年生于法国巴黎；1927年逝于法国科隆布）

《自画像》

约1876年

油彩画布

亚瑟·戈登·汤普金斯基金捐赠，2021年        2021.554

这是维多琳·默兰首幅进入法国境外博物馆收藏的作品。她更广为人知的身份是艺术家模特，此前十余年间曾是爱德华·马奈最钟爱的模特。1876年她以画家身份首次亮相巴黎沙龙展，展出一幅自画像（可能正是此作），而同年马奈的作品却遭沙龙评审团拒收。此作完成于马奈以默兰为模特创作的知名画作（其作品在展厅里展出）之后数年，展现了这位三十出头女性更显成熟的容貌。她侧目凝视的姿态，似乎正对着镜中的自己，流露出自信的自我认知。

Victorine Meurent

(l. 1844, Paris, Perancis; m. 1927, Colombes, Perancis)

Potret Diri

sekitar 1876

Cat minyak di atas kanvas

Dana Arthur Gordon Tompkins, 2021              2021.554

Ini adalah lukisan pertama oleh Victorine Meurent yang memasuki koleksi muzium di luar Perancis. Beliau lebih dikenali sebagai model artis, dan sebelum ini adalah model kegemaran Édouard Manet selama lebih sedekad. Beliau membuat debutnya sebagai pelukis di Salon Paris pada tahun 1876, di mana beliau mempamerkan potret diri, mungkin yang ini, manakala karya Manet ditolak oleh juri Salon pada tahun yang sama. Dilukis beberapa tahun selepas karya biasa oleh Manet yang menampilkan Meurent sebagai modelnya, yang dipamerkan berdekatan, potret diri ini menunjukkan ciri-ciri wanita yang lebih matang dalam lingkungan awal 30-an. Pandangan sisi beliau, mungkin ke dalam cermin, menunjukkan kesedaran diri yang yakin.

விக்டோரின் மெயூரன்ட் (Victorine Meurent)

பிறப்பு 1844, பாரிஸ், பிரான்ஸ்; இறப்பு 1927, கொலம்பேஸ், பிரான்ஸ்)

தன்னுருவப்படம்

சுமார் 1876

கித்தானில் எண்ணெய்

ஆர்தர் கார்டன் டாம்ப்கின்ஸ் அவர்களின் நிதி, 2021                              2021.554

பிரான்சுக்கு வெளியே ஓர் அருங்காட்சியகச் சேகரிப்பில் இடம்பிடித்த விக்டோரின் மெயூரென்ட்டின் முதல் ஓவியம் இதுவாகும். அவர் ஓர் ஓவியரின் எழில்காட்டுநராக நன்கு அறியப்படுகிறார், இதற்கு முன்பு பத்தாண்டுகளுக்கும் மேலாக எட்வார்ட் மானெட்டின் விருப்பமான எழில்காட்டுநராக இருந்தார். 1876 ​​ஆம் ஆண்டு பாரிஸ் எழிற்கூடத்தில் ஓர் ஓவியராக அவர் அறிமுகமானார், அங்கு அவர் ஒரு தன்னுருவப்படத்தைக் காட்சிப்படுத்தினார், ஒருவேளை அஃது இதுவாக இருக்கலாம், அதே நேரத்தில் மானெட்டின் படைப்பு அதே ஆண்டு எழிற்கூடத்தின் நடுவர் மன்றத்தால் நிராகரிக்கப்பட்டது. மானெட்டின் புகழ்பெற்ற படைப்புகளுக்குச் சில ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு வரையப்பட்ட இவ்வோவியத்தில் மெயூரென்ட் அவரது எழில் காட்டுநராகக் காட்டப்படுகிறார், அருகிலேயே தெரியும் இந்தத் தன்னுருவப்படம், 30களின் முற்பகுதியில் இருக்கும் ஒரு பெண்ணின் முதிர்ந்த அம்சங்களைக் காட்டுகிறது. கண்ணாடியில் அவளது பக்கவாட்டுப் பார்வை, தன்னம்பிக்கையுடன் கூடிய தன்விழிப்புணர்வைத் தெரிவிக்கிறது.

Édouard Manet

(b. 1832, Paris, France; d. 1883, Paris, France)
Victorine Meurent

c. 1862

Oil on canvas

Gift of Richard C. Paine in memory of his father, Robert Treat Paine 2^nd, 1946                                46.846

Victorine Meurent was Manet’s favourite model and muse in the 1860s. Her oval face, russet hair and grey eyes appear in many of the artist’s most ambitious paintings of the period, including Street Singer, on display nearby. This smaller portrait was probably his first painting of Meurent, made when she was still a teenager. It conveys a sense of wary intimacy that was far removed from his subsequent large-scale works. 

爱德华·马奈

(1832年生于法国巴黎；1883年逝于法国巴黎）

《维克托琳·穆朗》

约1862年

油彩画布

理查德·C·佩恩为纪念其父罗伯特·特里特·佩恩二世于1946年捐赠                         46.846

维多琳·穆朗是马奈1860年代的重要模特与灵感缪斯。她那椭圆形的面庞、红褐色头发和灰褐色眼睛，出现在艺术家同期众多宏伟画作中，包括近处展出的《街头歌手》。这幅较小的肖像画可能是马奈为穆朗创作的首幅作品，当时她尚在青春年华。画中流露出一种带着戒备的亲密感，与他后期的巨幅作品截然不同。

Édouard Manet

(l. 1832, Paris, Perancis; m. 1883, Paris, Perancis)

Victorine Meurent

sekitar 1862

Cat minyak di atas kanvas

Hadiah Richard C. Paine untuk mengenang bapanya, Robert Treat Paine ke-2, 1946                             46.846

Victorine Meurent ialah model dan ilham Manet yang hebat pada tahun 1860-an. Wajahnya yang bujur, rambut kemerahan dan mata kelabunya kelihatan dalam kebanyakan lukisan artis yang paling bercita-cita tinggi pada zaman itu, termasuk Penyanyi Jalanan, yang dipamerkan berdekatan. Potret yang lebih kecil ini mungkin merupakan lukisan pertama Meurent, yang dibuat semasa beliau masih remaja. Ia menyampaikan rasa keintiman yang berhati-hati yang jauh dari karya berskala besarnya yang seterusnya.

எட்வார்ட் மானெட் (Édouard Manet)

(பிறப்பு 1832, பாரிஸ், பிரான்ஸ்; இறப்பு 1883, பாரிஸ், பிரான்ஸ்)

விக்டோரின் மெயூரன்ட்

சுமார் 1862

கித்தானில் எண்ணெய்

ரிச்சர்ட் சி. பெய்ன் தனது தந்தை ராபர்ட் ட்ரீட் பெய்ன் 2-இன் நினைவாக அளித்த பரிசு, 1946                                                      46.846

1860களில் மானெட்டின் சிறந்த எழில் காட்டுநராகவும், வரைவு ஊக்கியாகவும் விக்டோரின் மெயூரன்ட் இருந்தார். அவருடைய நீள்வட்ட முகம், இளஞ்சிவப்பு முடி மற்றும் நரைத்த கண்கள் அக்காலத்தில் வரையப்பட்ட ஓவியரின் மிகவும் புகழ்பெற்ற ஓவியங்கள் பலவற்றில் காணப்படுகின்றன, அவற்றில் ஒன்றான் தெருப்பாடகர் அருகில் காட்சிக்கு வைக்கப்பட்டுள்ளது. இச்சிறிய உருவப்படம், மெயூரென்ட் பதின்ம வயதில் இருந்தபோது வரையப்பட்ட அவரது முதல் ஓவியமாக இருக்கலாம். இஃது அவரது அடுத்தடுத்த பெரிய அளவிலான படைப்புகளிலிருந்து வெகு தொலைவில் இருந்த ஓர் விழிப்பான நெருக்க உணர்வை வெளிப்படுத்துகிறது.

Pierre-Auguste Renoir

(b. 1841, Limoges, France; d. 1919, Cagnes-sur-Mer, France)
Dance at Bougival

1883

Oil on canvas

Picture Fund, 1937                                         37.375

Renoir is renowned for his large-scale paintings of contemporary life, like this example. The open-air cafés of Bougival, a town on the Seine outside Paris, were popular recreation spots for city dwellers, including the Impressionists. Here, at one such café, its floor littered with cigarettes and flowers, an amateur boatman in a straw hat sweeps his stylish partner along in a waltz. The touch of their gloveless hands and the flush in the girl’s cheek suggest an amorous subtext to this suburban scene.

皮埃尔-奥古斯特·雷诺阿

(1841年生于法国利摩日；1919年逝于法国卡涅-苏尔-梅尔）

《布吉瓦尔的舞会》

1883年

油彩画布

图片基金，1937年                                      37.375

雷诺阿以描绘当代生活的大型画作闻名于世，此作即为典范。巴黎郊外塞纳河畔的布吉瓦尔小镇，露天咖啡馆曾是城市居民（包括印象派画家）的热门休闲场所。画中某家咖啡馆的地面散落着烟头与花瓣，戴着草帽的业余船夫正与衣着时髦的舞伴翩然起舞。两人赤裸的手掌相触，少女颊上的红晕，都为这幅郊区画卷增添了暧昧情愫。

Pierre-Auguste Renoir

(l. 1841, Limoges, Perancis; m. 1919, Cagnes-sur-Mer, Perancis) Tarian di Bougival

1883

Cat minyak di atas kanvas

Dana Gambar, 1937                                       37.375

Renoir terkenal dengan lukisan berskala besar kehidupan kontemporarinya, seperti contoh ini. Kafe terbuka di Bougival, sebuah bandar di Seine di luar Paris, adalah tempat rekreasi yang popular untuk penduduk kota, termasuk golongan Impresionis. Di sini, di salah sebuah kafe tersebut, dengan lantainya dipenuhi rokok dan bunga, seorang tukang bot amatur bertopi jerami membawa pasangannya yang bergaya menari tarian waltz. Sentuhan tangan mereka yang tidak bersarung tangan dan kemerahan pipi gadis itu membayangkan subteks asmara pada adegan pinggir bandar ini.

பியர்-அகஸ்டே ரெனோயர் (Pierre-Auguste Renoir)

(பிறப்பு 1841, லிமோஜஸ், பிரான்ஸ்; இறப்பு 1919, காக்னெஸ்-சுர்-மெர், பிரான்ஸ்)

பூகிவாலில் (Bougival) நடனம்

1883

கித்தானில் எண்ணெய்

படத்துக்கான நிதி, 1937                               37.375

இந்த எடுத்துக்காட்டைப் போலவே, ரெனோயர் சமகால வாழ்க்கையைப் பற்றிய பேரளவிலான ஓவியங்களுக்குப் பெயர் பெற்றவர். பாரிஸுக்கு வெளியே சீன் நதிக்கரையில் உள்ள பூகிவாலின் திறந்தவெளி கஃபேக்கள், உணர்வுப்பதிவுவாதிகள் உள்ளிட்ட நகரவாசிகளின் புகழ்பெற்ற பொழுதுபோக்கு இடங்களாக இருந்தன. இங்கே, அப்படியொரு கஃபேயில் சிகரெட்டுகளும் பூக்களும் இறைந்து கிடக்கின்றன, வைக்கோல் தொப்பி அணிந்த ஒரு கற்றுக்குட்டியான படகோட்டி தனது மிடுக்கான துணையருடன் ஓர் இணையராட்டத்தில் ஆடுகிறார். அவர்களின் கையுறை இல்லாத வெறுங்கைகளின் தொடுதலும், அப்பெண்ணின் கன்னத்தில் உள்ள வெட்கச்சிவப்பும் இப்புறநகர்க் காட்சிக்கு ஒரு காதல் துணையுரையைப் பரிந்துரைக்கின்றன.

Berthe Morisot

(b. 1841, Bourges, France; d. 1895, Paris, France)
White Flowers in a Bowl

1885

Oil on canvas

Bequest of John T. Spaulding, 1948                      48.581

Morisot was introduced to the Impressionist circle in 1869 by Édouard Manet, her close friend, mentor and eventual brother-in-law. She quickly became a core member of the group and participated in all but one of the eight Impressionist exhibitions. As an upper-middle-class woman, Morisot was unhindered by financial hardship. Unlike Claude Monet and Pierre-Auguste Renoir, her livelihood did not depend on the sale of her paintings. As a result, she was able to produce highly experimental works. This still life exemplifies Morisot’s immediate and direct approach to painting, with its sweeping brushstrokes that capture the subject with a minimum of loose, fluid lines and forms. 

贝尔特·莫里索

(1841年生于法国布尔日；1895年逝于法国巴黎）

《碗中的白花》

1885年

油彩画布

约翰·T·斯波尔丁遗赠，1948年                     48.581

1869年，莫里索经由挚友、导师兼未来姐夫马奈引荐，进入印象派艺术圈。她迅速成为该团体核心成员，除一次展览外，其余八届印象派联展均有其作品参展。身为中上层阶级女性，莫里索并不受经济困扰，所以她不同于莫奈和雷诺阿，生计并无需依赖画作的销售。也因如此，她能够创作高度实验性的作品。这幅静物画以大面积挥洒的笔触，用极简的松散流畅线条与形态捕捉主题，正是莫里索即兴而直接的绘画手法的典范。雷诺阿以描绘当代生活的大型画作闻名于世，此作即为典范。巴黎郊外塞纳河畔的布吉瓦尔小镇，露天咖啡馆曾是城市居民（包括印象派画家）的热门休闲场所。画中某家咖啡馆的地面散落着烟头与花瓣，戴着草帽的业余船夫正与衣着时髦的舞伴翩然起舞。两人赤裸的手掌相触，少女颊上的红晕，都为这幅郊区画卷增添了暧昧情愫。

Berthe Morisot

(l. 1841, Bourges, Perancis; m. 1895, Paris, Perancis)

Bunga Putih dalam Mangkuk

1885

Cat minyak di atas kanvas

Wasiat John T. Spaulding, 1948                       48.581

Morisot telah diperkenalkan kepada golongan Impresionis pada tahun 1869 oleh Manet, iaitu kawan rapat, mentor dan akhirnya abang iparnya. Beliau dengan segera menjadi ahli teras kumpulan dan mengambil bahagian dalam semua kecuali satu daripada lapan pameran Impresionis. Sebagai seorang wanita kelas pertengahan atasan, Morisot tidak terhalang oleh masalah kewangan. Tidak seperti Monet dan Renoir, rezekinya tidak bergantung pada penjualan lukisannya. Akibatnya, beliau dapat menghasilkan karya yang sangat eksperimental. Lukisan benda mati ini mencontohkan pendekatan langsung dan segera Morisot terhadap lukisan, dengan sapuan berusnya yang meluas yang merakam subjek dengan minimum garisan dan bentuk yang longgar dan mengalir.

பெர்த்தே மோரிசோட் (Berthe Morisot)

(பிறப்பு 1841, போர்ஜஸ், பிரான்ஸ்; இறப்பு. 1895, பாரிஸ், பிரான்ஸ்)

ஒரு கிண்ணத்தில் வெள்ளை பூக்கள்

1885

கித்தானில் எண்ணெய்

ஜான் டி. ஸ்பால்டிங்கின் உயில், 1948  48.581

மோரிசோட் 1869 ஆம் ஆண்டு அவரது நெருங்கிய தோழியும் வழிகாட்டியும் இறுதியில் அவரது மைத்துனரான மொனேவால் உணர்வுப்பதிவுவாதிகளின் வட்டத்திற்கு அறிமுகப்படுத்தப்பட்டார். அவர் விரைவில் அக்குழுவின் முக்கிய உறுப்பினராகி, எட்டு உணர்வுப்பதிவுவாதிகளின் கண்காட்சிகளில் ஒன்றைத் தவிர மற்ற அனைத்திலும் பங்கேற்றார். ஓர் உயர் நடுத்தர வர்க்கப் பெண்ணாக, மோரிசோட் நிதி நெருக்கடியால் தடைபடவில்லை. மொனே மற்றும் ரெனோயரைப் போலல்லாமல், அவரது வாழ்வாதாரம் அவரது ஓவியங்களின் விற்பனையைச் சார்ந்தது அன்று. இதன் விளைவாக, அவரால் ஆய்வுப்படைப்புகளை உருவாக்க முடிந்தது. இந்த நிலைப்பொருள் ஓவியம், மோரிசோட்டின் ஓவியத்திற்கான உடனடி மற்றும் நேரடி அணுகுமுறையை எடுத்துக்காட்டுகிறது, அதன் பரந்த தூரிகைத் தொடுகைகள் குறைந்தபட்சத் தளர்வுகொண்ட நீர்மக் கோடுகள் மற்றும் வடிவங்களுடன் தலைப்புப்பொருளைப் படம்பிடிக்கின்றன.

Claude Monet

(b. 1840, Paris, France; d. 1926, Giverny, France)
Grainstack (Snow Effect)

1891

Oil on canvas

Gift of Miss Aimée and Miss Rosamond Lamb in memory of Mr. and Mrs. Horatio Appleton Lamb, 1970                             1970.253       

"No one is an artist unless he carries his picture in his head before painting it and is sure of his method and composition.” —Monet

From 1890 to 1891, Monet painted the first of his monumental series, a group of pictures representing wheat stacks in the fields near his home under changing conditions of light and weather. Monet exhibited fifteen of these in Paris in 1891 to critical acclaim and commercial success. His friend, the critic Gustave Geffroy, wrote in the exhibition catalogue: “The grouping together of fifteen canvases of haystacks, each representing the same subject, with a rendition of the same landscape, is an extraordinarily victorious artistic demonstration. For his part, Monet has been able to substantiate the continuous appearance in new aspects, of immutable objects.”  The series was a demonstration of Monet’s quintessentially Impressionist outlook: to paint a mundane, everyday subject repeatedly under different atmospheric effects.

克劳德·莫奈

(1840年生于法国巴黎；1926年逝于法国吉维尼）

《干草堆：雪景》

1891年

油彩画布

艾米·兰姆小姐与罗莎蒙德·兰姆小姐捐赠

为纪念霍雷肖·阿普尔顿·兰姆夫妇，1970年  1970.253               

“除非在动笔前已将画面构思于脑海，且对技法与构图胸有成竹，否则无人能称之为艺术家。” ——莫奈

1890至1891年间，莫奈创作了其开创性系列的首批作品——这组画作描绘了家乡田野中随光影与天气变幻的麦垛。1891年莫奈在巴黎展出其中十五幅，赢得评论界赞誉与商业成功。其友人、评论家古斯塔夫·杰弗鲁瓦在展览图录中写道： “十五幅描绘干草堆的画作并置呈现，每幅皆以相同主题诠释同一片景致，堪称艺术创作的非凡胜利。克劳德·莫奈成功证明了永恒之物能以千变万化的姿态持续显现。”该系列淋漓尽致地展现了莫奈印象派的精髓：反复描绘平凡日常的主题，捕捉它们在不同光影与气候下的万变风貌。

Claude Monet

(l. 1840, Paris, Perancis; m. 1926, Giverny, Perancis)

Grainstack (Kesan Salji)

1891

Cat minyak di atas kanvas

Hadiah Cik Aimée dan Cik Rosamond Lamb dalam ingatan Encik dan Puan Horatio Appleton Lamb, 1970                                                          1970.253

"Tiada siapa yang menjadi seniman melainkan beliau membawa lukisannya di dalam kepalanya sebelum melukisnya dan yakin dengan kaedah serta komposisinya." —Monet

Dari 1890 hingga 1891, Monet melukis siri monumentalnya yang pertama, sekumpulan gambar yang mewakili timbunan gandum di ladang berhampiran rumahnya dalam keadaan cahaya dan cuaca yang berubah-ubah. Monet mempamerkan lima belas daripadanya di Paris pada tahun 1891 yang mendapat pujian kritikal dan kejayaan komersial. Rakannya, pengkritik Gustave Geffroy, menulis dalam katalog pameran: "Penghimpunan lima belas kanvas timbunan jerami, masing-masing mewakili subjek yang sama, dengan persembahan landskap yang sama, adalah satu demonstrasi artistik yang luar biasa berjaya. Bagi pihaknya, Claude Monet telah dapat membuktikan kemunculan objek yang berterusan, aspek baharu yang tidak boleh berubah." Siri ini merupakan demonstrasi pandangan Monet yang sangat Impresionis: untuk melukis subjek harian yang biasa berulang kali di bawah kesan atmosfera yang berbeza.

குளோட் மொனே (Claude Monet)

(பிறப்பு 1840, பாரிஸ், பிரான்ஸ்; இறப்பு. 1926, கிவர்னி, பிரான்ஸ்)

தானியக்குவியல் (பனி விளைவு)

1891

கித்தானில் எண்ணெய்

திரு மற்றும் திருமதி ஹோராஷியோ ஆப்பிள்டன் லாம்பின் நினைவாக, மிஸ் ஐமி மற்றும் மிஸ் ரோசாமண்ட் லாம்பின் பரிசு, 1970                              1970.253

"வரைவதற்கு முன்பு தான் வரைய வேண்டிய படத்தைத் தலையில் சுமந்துகொண்டு, தனது வரையும் முறை மற்றும் படக்கோர்வை குறித்து உறுதியாக தெரிந்திருக்காவிட்டால் யாரும் ஓர் ஓவியர் என்று சொல்லமுடியாது." – மொனே

1890 முதல் 1891 வரை, மொனே தனது நினைவுச்சின்னத் தொடரின் முதல் படத்தை வரைந்தார், மாறிவரும் ஒளி மற்றும் வானிலை நிலைமைகளில் தனது வீட்டிற்கு அருகிலுள்ள வயல்களில் இருந்த கோதுமைக்குவியல்களைக் குறிக்கும் படங்களின் தொகுப்பு அது. மொனே இவற்றில் பதினைந்து ஓவியங்களை 1891 ஆம் ஆண்டு பாரிஸில் காட்சிப்படுத்தினார், திறனுரை அடிப்படையிலான பாராட்டுகளையும் வணிக அடிப்படையிலான வெற்றியையும் பெற்றார். அவரது நண்பர், திறனுரைநர் குஸ்டாவ் ஜெஃப்ராய், கண்காட்சியின் படைப்புப்பட்டியலில் பின்வருமாறு எழுதினார்: “ஒவ்வொன்றும் ஒரே தலைப்புப்பொருளைக் குறிக்கும், ஒரே நிலப்பரப்பின் விளக்கத்துடன் கூடிய, பதினைந்து கித்தான்களில் வரையப்பட்ட வைக்கோல் போர்களை ஒன்றாக இணைப்பது என்பது ஓர் இயல்புத்திறன் தாண்டிய வெற்றிகரமான கலைப் படைப்பாகும். தனது பங்கிற்கு, கிளாட் மொனேவால், புதிய அம்சங்களில், மாறாத பொருள்களின் தொடர்ச்சியான தோற்றத்தை உறுதிப்படுத்த முடிந்தது. இந்தத் தொடரில், வெவ்வேறு சுற்றுச்சூழல் விளைவுகளின் கீழ் ஓர் இயல்பான, அன்றாட விஷயத்தை மீண்டும் மீண்டும் வரைவது என்பது மொனேவின் மிகச்சிறந்த உணர்வுப்பதிவுவாதக் கண்ணோட்டத்தின் மெய்ப்பிப்பாக இருந்தது.

Claude Monet

(b. 1840, Paris, France; d. 1926, Giverny, France)
Poppy Field in a Hollow near Giverny

1885

Oil on canvas

Juliana Cheney Edwards Collection, 1925      25.106

Seeking lower rent and greater rusticity, Monet eventually settled in Giverny, a small town about 70 kilometres northwest of Paris, where he lived from 1883 until his death in 1926. It was in Giverny that he created his famed gardens and water lily pond, but prior to that his paintings primarily explored the countryside surrounding his new home. This picture is one of his first depicting the nearby fields of brilliant red poppies. Their form and texture are suggested by the size, shape and direction of the brushstrokes, while the juxtaposition of complementary reds and greens gives the painting a vibrant intensity.

克劳德·莫奈

(1840年生于法国巴黎；1926年逝于法国吉维尼）

《吉维尼附近山谷中的罂粟花田》

1885年

油彩画布

朱莉安娜·切尼·爱德华兹收藏，1925年       25.106     

为寻求更低廉的租金和更质朴的生活环境，莫奈最终定居于巴黎西北约70公里的小镇吉维尼，并自1883年在此生活直至1926年逝世。他在吉维尼打造了著名的花园与睡莲池，但在此之前，其画作主要描绘新居周边的田园风光。这幅画是他最早描绘附近绚烂红罂粟田的作品之一。笔触的大小、形状和方向暗示了花朵的形态与质感，而互补的红绿色并置，赋予画面强烈的视觉张力。

Claude Monet

(l. 1840, Paris, Perancis; m. 1926, Giverny, Perancis)

Padang Poppy di Lembah berhampiran Giverny

1885

Cat minyak di atas kanvas

Koleksi Juliana Cheney Edwards, 1925     25.106           

Mencari sewa yang lebih rendah dan suasana desa yang lebih mendamaikan, Monet akhirnya menetap di Giverny, sebuah pekan kecil kira-kira 70 kilometer di barat laut Paris, sebagai tempat tinggalnya dari tahun 1883 sehingga kematiannya pada tahun 1926. Di Giverny inilah beliau menghasilkan taman dan kolam teratai airnya yang tersohor, tetapi sebelum itu lukisannya terutamanya meneroka kawasan desa yang mengelilingi rumah baharunya. Lukisan ini adalah salah satu karya terawalnya yang menggambarkan ladang popi merah yang berdekatan. Bentuk dan tekstur popi-popi itu digambarkan melalui saiz, bentuk dan arah sapuan berus, manakala gandingan warna merah dan hijau yang saling melengkapi telah menyuntik kecerahan yang hebat pada lukisan itu.

குளோட் மொனே (Claude Monet)

(பிறப்பு 1840, பாரிஸ், பிரான்ஸ்; இறப்பு. 1926, கிவர்னி, பிரான்ஸ்)

கிவர்னிக்கு அருகிலுள்ள ஒரு பள்ளத்தாக்கிலுள்ள கசகசா வயல்

1885

கித்தானில் எண்ணெய்

ஜூலியானா செனி எட்வர்ட்ஸ் அவர்களின் சேகரிப்பு, 1925    25.106                   

குறைந்த வீட்டு வாடகைக்காகவும் அதிக கிராமப்புற உணர்வையும் நாடி, மொனே இறுதியில் பாரிஸிலிருந்து வடமேற்கில் 70 கிலோமீட்டர் தொலைவில் உள்ள கிவர்னி என்ற சிறிய நகரத்தில் குடியேறினார், அங்கு அவர் 1883 முதல் 1926 இல் இறக்கும் வரை வாழ்ந்தார். கிவர்னியில் தான் அவர் தனது புகழ்பெற்ற தோட்டங்களையும் நீரல்லிக் குளத்தையும் உருவாக்கினார், ஆனால் அதற்கு முன்பு அவரது ஓவியங்கள் முதன்மையாக அவரது புதிய வீட்டைச் சுற்றியுள்ள கிராமப்புறங்களை ஆராய்ந்தன. வீட்டின் அருகிலுள்ள பிரகாசமான சிவப்பு நிறக் கசகசா வயல்களைச் சித்தரிக்கும் அவரது முதல் படங்களில் இதுவும் ஒன்றாகும். அவற்றின் வடிவம் மற்றும் இழைவு அமைப்பு ஆகியவை தூரிகைத் தொடுகைகளின் அளவு, வடிவம் மற்றும் திசையால் பரிந்துரைக்கப்படுகிறது, அதே நேரத்தில் சிவப்பு மற்றும் பச்சை நிறங்களின் இணைப்பு ஓவியத்திற்கு ஒரு துடிப்பான தீவிரத்தை அளிக்கிறது.

Claude Monet

(b. 1840, Paris, France; d. 1926, Giverny, France)
The Water Lily Pond

1900

Oil on canvas

Given in memory of Governor Alvan T. Fuller

by the Fuller Foundation, 1961                             61.959 

“All the money I earn goes into my garden.” —Monet

After first settling in Giverny in 1883 and acquiring his house there in 1890, Monet bought a second plot of land across the road from his residence. It was there that he established his famed water garden with a Japanese-style bridge. One of a series of this particular view, this composition is among his first to emphasise the reflections of the densely packed trees on the flat surface of the water. Nearly omitting any reference to the surrounding landscape, Monet fuses the natural and human-made worlds, creating an all-encompassing vision of the delicately arched bridge and lush foliage.

克劳德·莫奈

（1840年生于法国巴黎；1926年逝于法国吉维尼）

《睡莲池》

1900年

油彩画布

富勒基金会于1961年为纪念州长阿尔文·T·富勒而捐赠                                                                       61.959

“我赚的所有钱都花在花园上了。”——莫奈

莫奈于1883年首次定居吉维尼，1890年购置宅邸后，又在住所对街买下第二块地。他正是在此处打造出那座以日式桥为标志的著名水景花园。这是该景致系列作品之一，也是他最早着重表现茂密树影在平静水面映照的构图之一。莫奈几乎省略了周边景致的描摹，将自然与人工世界融为一体，营造出拱桥轻盈、绿叶葱茏的浑然天成之境。

Claude Monet

(l. 1840, Paris, Perancis; m. 1926, Giverny, Perancis)

Kolam Bunga Teratai

1900

Cat minyak di atas kanvas

Sumbangan sebagai memperingati Gabenor Alvan T. Fuller oleh Yayasan Fuller, 1961                           61.959  

"Semua wang yang saya perolehi saya habiskan untuk taman saya." —Monet

Setelah berpindah ke Giverny pada tahun 1883 dan membeli rumahnya di sana pada tahun 1890, Monet membeli petak tanah kedua di seberang jalan dari kediamannya. Di sanalah beliau membina taman airnya yang masyhur yang dilengkapi jambatan gaya Jepun. Salah satu siri pandangan khusus ini, gubahan ini adalah antara yang pertama beliau menonjolkan pantulan pokok-pokok yang padat pada permukaan air yang rata. Hampir mengetepikan sebarang rujukan kepada landskap di sekelilingnya, Monet menggabungkan dunia semula jadi dengan buatan manusia, lalu menghasilkan satu gambaran menyeluruh tentang jambatan yang melengkung yang anggun dan kehijauan yang rimbun.

குளோட் மொனே (Claude Monet)

(பிறப்பு 1840, பாரிஸ், பிரான்ஸ்; இறப்பு. 1926, கிவர்னி, பிரான்ஸ்)

நீரல்லிக் குளம்

1900

கித்தானில் எண்ணெய்

ஆளுநர் ஆல்வன் டி. ஃபுல்லரின் நினைவாக புல்லர் அறக்கட்டளையால் வழங்கப்பட்டது, 1961                   61.595                  

"நான் சம்பாதிக்கும் பணம் அனைத்தும் என் தோட்டத்துக்குப் போய்ச் சேர்கின்றது." —மொனே

1883 ஆம் ஆண்டு கிவர்னியில் முதன்முதலில் குடியேறி, 1890 ஆம் ஆண்டு அங்குத் தனது வீட்டை வாங்கிய பிறகு, மொனே தனது இல்லத்திற்கு குறுக்கே இரண்டாவது மனையை வாங்கினார். ஜப்பானியப் பாணிப் பாலத்துடன் கூடிய தனது புகழ்பெற்ற நீர்த் தோட்டத்தை அங்குத்தான் நிறுவினார். இக்குறிப்பிட்ட காட்சியின் தொடரில் ஒன்றான இந்த அமைப்பு, தண்ணீரின் தட்டையான மேற்பரப்பில் அடர்த்தியாக நிரம்பிய மரங்களின் பிரதிபலிப்புகளை வலியுறுத்தும் அவரது முதல் படைப்புகளில் ஒன்றாகும். சுற்றியுள்ள நிலப்பரப்பைப் பற்றிய எந்தவொரு குறிப்பையும் கிட்டத்தட்ட தவிர்த்து, மொனே இயற்கை மற்றும் மனிதனால் உருவாக்கப்பட்ட உலகங்களை இணைத்து, நுட்பமான, வளைந்த பாலத்தையும் பசுமையான தழைத்திரளை உள்ளடக்கிய ஒரு காட்சியை உருவாக்குகிறார்.

Credit Line

Unless stated otherwise, all artworks are from the collection of Museum of Fine Arts Boston.

除非另有说明，所有艺术品均来自波士顿美术博物馆馆藏。

Melainkan dinyatakan sebaliknya, semua karya seni berasal daripada koleksi Museum of Fine Arts Boston.

வேறுவிதமாகக் கூறப்படாவிட்டால், அனைத்து கலைப்படைப்புகளும் பாஸ்டன் நுண்கலை அருங்காட்சியகத்தின் தொகுப்பிலிருந்து வந்தவை.